Zonnetje

Sinds hij in zijn eigen huis zit en ik gewoon in ons oude stulpje, is het contact minder en waarschijnlijk daardoor is de Scheiding 3.0 een gewone scheiding geworden. Spullen verdelen, spullen kopen, zakelijke dingen regelen, administratie en nu het financiële gedeelte. Zal meer gaan schrijven, ook voor mezelf.

Vandaag kreeg ik een bosje zonnebloemen van de buurvrouw. Haar had ik niet meer gesproken sinds ik, nogal kort door de bocht, had verteld dat Ex zou gaan verhuizen. Hij heeft afscheid van haar genomen op de dag dat hij zijn spullen naar zijn nieuwe huis bracht. Goede timing, die bloemen. Ik begin weer langzamerhand overeind te krabbelen en onder de mensen te komen.

Jantje huilt, Jantje lacht

De dag begon beroerd. Ik mailde om te vragen wat er moest gebeuren met de meubelstukken die hij had laten staan. Bij het grof vuil?  Ja, dus. En of ik hulp nodig had. Toen knapte er iets.

Hij laat spullen staan die hij niet meer nodig heeft en als ik ze niet wil hebben, moet ik maar zorgen dat ik ze kwijtraak. En hij wist al dat ik ze niet wilde, het waren zijn spullen. Ik heb alleen ‘ja’ teruggemaild. Ik ga niet proberen dit uit te leggen. Hij doet dingen zoals het hem uitkomt en als ik zeg dat het toch eigenlijk niet kan, zijn troep laten liggen om door anderen op te laten ruimen, zal hij verbaasd kijken, even stil zijn en dan zeggen: “Ja, misschien had ik het anders moeten doen.” Misschien is een stopwoordje voor hem. Zo moesten we ook ‘misschien’ uit elkaar gaan. Ik heb toen letterlijk moeten vragen of we nou uit elkaar gingen of niet.

De ochtend verliep beroerd, maar na een uurtje winkelen, was ik wel een beetje opgevrolijkt. Niks frivools, hele praktische zaken. Het was lekker om buiten te zijn, te fietsen. ’s Middags zat ik bijna tegelijkertijd te chatten met een vriendin aan de andere kant van de wereld die net wakker was en iemand van de ex-schoonfamilie, die nog niet zo lang op de hoogte was en wilde weten hoe het ging. En dat waren fijne gesprekken. De ene met bevestiging en bemoedigende woorden, de ander met bemoedigende woorden en de wens om contact te blijven houden, ook als we geen familie meer zijn. En aan het eind van de dag was ik toch weer een heel stuk opgeknapt. Het blijven pieken, maar vooral dalen.

Loslaten

Laat het los, laat het los, denk aan jezelf. Het is een schijnbaar onoverkoombare berg,  maar dat is maar schijn. Rustig opbouwen, rustig verwerken, rustig jezelf weer vinden. En weer blij worden. Alleen, of met iemand samen, maar gewoon weer tevreden leven. Beklim die berg, soms zak je een paar meter terug, soms lijkt het moeiteloos te gaan. Aan de top wacht je een geweldig uitzicht op je toekomst, klein, in de verte, maar hij is er wel, de toekomst onder een stralend zonnetje.

Wennen

Moeilijk om los te laten. Eigenlijk maak ik geen deel meer uit van zijn leven. Wat hij nu beleeft, deelt hij met andere(n). Zij weet welke gordijnen er komen, zij heeft zijn bank afgekeurd omdat ze de kleur niet mooi vond (daarom staat die nog steeds hier), zij zal het dekbedovertrek wel hebben uitgezocht… Noem maar op. Het lijkt wel of hij niks van ons samen mee wil nemen. Zelfs de lampen, die hij toch ook zelf heeft uitgezocht, zijn hier gebleven. Alleen de boekenkasten zijn meegenomen en ik zie het nog wel gebeuren dat ook die vervangen worden. Dat is zo vreemd, hij richt zijn huis nu in, naar haar ideeën. In de jaren dat we samen waren, interesseerde het huis hem niet. De inrichting was simpel, goedkoop, weinig fantasie. Ik ben er ooit komen wonen, er zijn toen wat spullen opgeschoven om plaats te maken voor die van mij. Ach ja, hij heeft het geld om alles nieuw te kopen, de tijd en zin om kringloopwinkels af te struinen (in onze tijd kwam hij niet verder dan IKEA).

Het blijft vreemd, na al die jaren heb ik niks meer met zijn leven te maken. Alleen wat hij ervan laat zien en erover vertelt. Eigenlijk zet hij het leven voort, dat hij al jaren opbouwde naast onze relatie. Via internet, via Twitter vooral. Nog eventjes en dan is onze scheiding ook wettelijk geregeld en kan hij de laatste touwtjes die ons binden, lossnijden. Ik begin net. Ik heb een achterstand van ruim twee jaar. Daarom is het voor mij allemaal zo abrupt, een bijna onoverzichtelijke berg waar ik tegen omhoog moet klimmen .En ik begin er niet voor mijn plezier aan, zoals hij, maar noodgedwongen. Maar goed, morgen weer een gewone werkdag,

Vakantiegevoel, een beetje

Vanochtend vertrokken uit een chaotisch huis vol verhuisdozen. Als ik morgen thuiskom, is hij in zijn huis. Vandaag is er in zijn huis geklust, morgen gaan de grote stukken en zoveel mogelijk dozen over. En kom ik thuis in een half leeg huis. En dan gaat het allemaal echt beginnen.

Ik heb hem gisteren een afscheidscadeau gegeven, met een brief erbij. Die brief was ik weken geleden in gedachten begonnen, een heel boze, verdrietige en verwijtende brief. De afgelopen weken heeft hij hard gewerkt om te blijven communiceren – had hij dat nou maar tijdens onze relatie gedaan – en de bittere toon is verdwenen, de verwijten heb ik al eens uitgesproken. Hoewel er hier en daar een sneertje verborgen zat, die hij ook vast wel gelezen heeft, is het een lieve brief geworden.

Cadeaus, dat is onderdeel van Scheiden 3.0, wat mij betreft. Hij had eerder deze week ook al cadeautjes met een paar woorden op een visitekaartje. Nou ja, ik ben nou eenmaal langer van stof (6 kantjes briefpapier). Twee dvd’s met films die we samen hebben gezien. En een boek “vrouw zijn, hoe doe je dat?” van Caitlin Moran. In eerste instantie had ik mijn twijfels over de titel. Maar na het lezen van de achterflap, zag ik het als een soort verplichte literatuur in het proces mijn leven vorm te geven. Een feministisch manifest. Persoonlijk ben ik afgeknapt op het feminisme, maar haar benadering spreekt toch weer aan. Waarschijnlijk omdat ze net als ik het dichter bij huis zoekt en daar wil aanpakken.

Ik mag een nachtje logeren in een vakantiehuisje. Het zonnetje schijnt nog wel, maar het is niet echt warm meer. Ik heb vanmiddag bijna alleen maar geslapen. Slapen gaat me de laatste nachten vrij goed af. Na bijna 7 weken onrustig slapen, dommelen, na een uurtje uit bed kruipen en op de bank gaan liggen woelen, heb ik deze week een keer doorgeslapen. Toen was ik alleen. Afgelopen nacht was ex er weer, maar toch heb ik nu ook weer redelijk doorgeslapen. Zou mooi zijn als ik ’s nachts wat meer rust krijg, soms val ik achter mijn computer in slaap. Dan is het maar goed dat ik als freelancer thuis werk.

Ik ga zo nog een glaasje wijn nemen, of een kopje thee. Morgen een lange fietstocht, daarna wat eten met de eigenaren van dit vakantiehuisje en op naar huis. Het halflege huis. MIJN huis.