Bescheiden

Waarom probeer ik eigenlijk mijn koopgedrag zo rigoureus aan te pakken? Het draait voor mij niet puur om het geld. Hoewel mijn schommelende lage inkomen, dat niet wordt aangevuld met alimentatie, hierbij wel een grote rol speelt.

Zelfs in de tijd dat ik in goedbetaalde loondienst was, smeet ik mijn geld niet over de balk. Maar als je ruim voldoende geld hebt (en een ex die niet naar prijzen kijkt), kun je een miskoop, een misstap, een luxe wel dragen.

En hoewel ik, naar mijn idee, niet luxe leef, besef ik goed dat ik ook dingen gebruik en eet die niet direct nodig zijn. Dus eigenlijk wel een luxe zijn. Door superkritisch te kijken naar wat ik wil kopen en wat dat kost, neem ik eigenlijk mijn consumeergedrag weer onder de loep. 

Mijn bescheiden bijdrage aan de wereldwijde pogingen om minder van de aarde te vragen.

Genieten

Vandaag een fijne dag. Drukke ochtend, met een paar deadlines. Tussendoor tijd voor een uurtje bodypump en e-mail van Ex beantwoorden. Heel voorzichtig hebben we af en toe wat contact, proberen we op een niet zakelijke manier weer contact te krijgen.

Door koude regen naar de bibliotheek gefietst voor een nieuwe lading boeken, op de terugweg langs de kringloopwinkel voor een uurtje lekker snuffelen. Thuis weer opgewarmd met beker warme thee en een bonbonnetje (die ik met kerst had gekregen). De laatste 2 deadlines toch maar weggewerkt, hoewel die tot zondag konden wachten. Kipnuggets gemaakt volgens nieuw recept, wat onverwacht heel goed bleek te smaken.

Nu nip ik wat whisky en ga zo naar bed. Je ziet, geen enerverende dag, maar wel een goede dag. Daar geniet ik van, ik ben het nog niet verleerd. :-)

Onmogelijke opgave?

Vanochtend kwam tijdens de lunchwandeling het idee bovendrijven om volgende week alleen uit voorraad- en koelkast te eten. Meteen bedacht ik al dat ik wel melk en brood vers wilde halen. Hoewel het natuurlijk een goede gelegenheid is om weer eens een poging te doen zelf brood te bakken. Iets wat tot op heden nog niet is gelukt.

Maar volgende week staat er ook weer een groentepakket klaar (de frequentie daarvan heb ik al teruggebracht van wekelijks naar eens in de twee weken). En ook bedacht ik dat ik dan geen aanbiedingen zou mogen aanschaffen, hoe goed ik die ook zou kunnen gebruiken. En als je uit voorraad eet, zul je die toch ook weer moeten aanvullen, anders sta je over een paar weken voor allerlei uitgaven en een lege voorraadkast.

Ondertussen is het sluimerende idee nog niet in een vaste vorm gegoten. Voorlopig is het idee: melk en brood mogen aangeschaft worden, maar liever meer roggebrood en beschuit eten en proberen brood te bakken; groentepakket goed verdelen over twee weken (maar dat deed ik al); groente en fruit uit supermarkt mag alleen als het een goede aanbieding is; hetzelfde geldt voor vlees en ‘bulkvoorraad’: beschuit, koffie, bloem, van die dingen die ik altijd wel gebruik; zaterdag aan het eind van de dag op markt voordelig groente en fruit halen (een kraam die ik daarvoor al regelmatig bezoek).

Wat is daar anders aan dan hoe het nu gaat? Nog beter opletten, maar vooral nog meer uitgaan van wat er al in huis is, vooral in de vriezer. Die is regelmatig overvol, vandaag kan er al niks meer bij. Die vriezer wil ik wel gevuld houden, maar met voldoende met ruimte voor leuke aanbiedingen en eerder met het plannen van maaltijden anticiperen op weer ruimte maken.

Hm, ik ben benieuwd. Vanavond gaan de laatste doperwtjes uit de vriezer in de kedgeree met makreel. Ja, die heb ik al eens eerder gemaakt en dat viel niet tegen.

Kerst

En wat doe ik met de kerst? Ik ga beide dagen gezellig ergens eten. Ik moest wel even goed nadenken, na de eerste uitnodiging. Gewoon thuis zijn, samen met de katten, is een aantrekkelijk idee. En ik wil niet beschouwd worden als het ‘zielige, gescheiden vrouwtje dat we met kerst niet alleen kunnen laten zitten’. Maar dat is natuurlijk mijn fantasie die met dat soort kreten komt. Zo zijn de uitnodigingen niet bedoeld. Denk ik. Hoop ik. :-)

Het worden geen banketten, maar gewoon samen zijn, samen koken, kletsen en blij zijn met elkaar, hoe cliché dat ook klinkt. Tijdens Scheiding 3.0 heb ik weer gemerkt hoe fijn het is om een relatief grote familie te hebben. Nu we in deze periode binnen de steeds groter wordende familie met zowel  (nieuw) leven als (naderende) dood te maken hebben, wordt voor mij simpel samen zijn steeds belangrijker.

Verder kan het gebeuren dat in een verloren uurtje wat wordt gesjogd en/of wat gewerkt. Maar nog meer verheug ik me op de verloren uurtjes in de trein, er ligt al weken een boek op me te wachten.

langetermijnplanning

Momenteel ‘worstel’ ik vooral met verbittering, vergeving en vergeten.
De manier waarop ik ben behandeld, de verloochening van onze relatie, noem maar op, dat blijft moeilijk te verteren voor mij. Ik blijf er verdrietig en toch ook nog boos om worden. En ik vraag me af of dat gevoel ooit zal verdwijnen. Ik wil liever niet over 20 jaar nog steeds boos zijn op Ex, of  me nog steeds verraden en belazerd voelen. Maar ik heb ook het gevoel dat ik er niet anders over zal gaan denken. Hopelijk betekent dat niet dat de gevoelens dan nog even sterk en onveranderd zijn. Gevoelens kunnen in de loop der tijd veranderen, minder prominent worden. Hoewel ik me dat op dit ogenblik niet of nauwelijks kan voorstellen.

Zorgen

Hoe drukker in mijn hoofd, hoe minder ik schrijf. Terwijl schrijven vaak een goede manier is om dingen op een rijtje te zetten.

Vorige week met moeder en nicht van Ex dagje op stap geweest. Dat uitstapje was jaren geleden al afgesproken, maar er kwam telkens iets tussen. Het was een leuke dag. Het nichtje had ik al meerdere keren gezien, maar het was voor het eerst sinds ik gedumpt ben, dat ik zijn moeder zag.

Pas aan het eind, tijdens het eten, vertelde ze wat over Ex. Dat sluit aan bij wat ik al eerder had gehoord. Natuurlijk is het maar één kant van het verhaal, maar toch maak ik me zorgen. Want deze verhalen bevstigen mijn idee dat hij mensen uit zijn ‘oude leven’ buitensluit. Dus niet alleen mij.

Eigenlijk zou ik me daar niet druk over moeten maken. Maar tegelijkertijd is het wel een cruciaal punt in mijn overpeinzingen of ik het contact met hem wil behouden, of er echt een punt achter ga zetten. Want ik ben bang dat hij door zijn gedrag zijn oude basis helemaal van zich vervreemd. Ik wil niet dat hij straks met lege handen staat, als dit uiteindelijk toch niet het grote geluk brengt dat hij zoekt. En dat moet ik eindelijk eens afleren. Hij heeft gekozen voor haar geluk en welzijn, hij meende dat ik mezelf wel zou redden. Dat moet ik ook doen: voor mijn eigen leven en welzijn gaan. Hij redt zich wel. 

Hoop ik.

Uitstapje

Vandaag ga ik met ex-schoonmoeder en ex-schoonnicht op stap. Ex-schoonmoeder heb ik niet meer gezien sinds een paar dagen voor ik werd gedumpt. We hebben een paar keer telefonisch contact gehad en er zijn wat kaartjes heen en weer gestuurd. Eigenlijk is het wel goed dat we elkaar nu pas zien, kort geleden was het voor beiden emotioneel vrij moeilijk.
Ik heb Ex niet verteld over dit dagje uit, ik weet ook niet of hij door hen wel is ingelicht. Sinds hij zijn broertje heeft aangesproken over zijn contact met mij, vertel ik hem niet meer met wie van zijn familie en vrienden ik wanneer contact heb en hoe dat verloopt. Hij weet dat ik met sommigen nog contact heb, maar ik laat aan hen om daar al dan niet in detail te treden.

Op voorraad

Budget, boodschappen, het blijft puzzelen, zelfs voor iemand die al langer geen geld over de balk gooit.

Voor een neurotische controlfreak als ik is vooral voorraad een struikelblok. Ik kan goed dagenlang voor weinig geld eten, maar ik heb een bijna onbedwingbare neiging om voorraden aan te leggen. Vooral als iets in de aanbieding is. 

Aangezien ik toch mijn keukenkasten weer eens moet leegruimen en herinrichten, is dat een goede gelegenheid om te inventariseren wat ik nou precies in huis heb. En dan maar met voorraadlijsten gaan werken. Dat heb ik met de vriezer ook een tijd gedaan, maar die gewoonte is de afgelopen tijd weer verdwenen.

Vandaag eet ik uit de vriezer en had dus geen boodschappen hoeven doen. Toch ben ik de supermarkt in gedoken, met het oog op de feestdagen. Elk jaar bak ik zelf oliebollen, daarom heb ik nu alvast mijn voorraad rozijnen en krenten aangevuld. Terwijl er volgens mij nog genoeg in de kast ligt. Hier moet ik toch eens wat aan doen. Is weer eens wat anders dan me druk maken om Scheiding 3.0.

Behelpen

En hoe gaat het nou met de Scheiding 3.0?

Behalve dat het vernieuwd plezier in (experimenteren met) koken heeft gebracht?

Wat overheerst nu?

De teleurstelling?

Het gemis?

De weemoed over gemiste kansen?

Toch nog wat boosheid?

Het verschilt per dag. Het blijft behelpen. Inzicht krijgen wil niet zeggen dat de gevoelens minder worden. Ik merk wel dat gevoelens anders worden, op den duur. Beter beheersbaar. Meestal dwing ik mezelf om verder te werken, ergens anders aan te denken, iets te gaan doen. Ik wil verder, niet blijven hangen in gevoelens waar ik niets meer opschiet.

Blijkbaar vindt mijn omgeving dat de tijd van nieuwe mannen ontmoeten is aangebroken. Al een paar keer werd er naar gevraagd. Eerlijk gezegd: daar staat mijn hoofd helemaal niet naar. Eerst wil ik lekker in mijn vel zitten, om wie ik ben, waar ik ben en hoe ik ben. En mocht ik een leuke vent ontmoeten, hoop ik dat ik deze keer wel mezelf kan blijven, dat ik om een ander kan geven zonder mezelf kwijt te raken.

"Je rust pakken"

Mij valt op dat nu ik alleen woon, ik nog steeds weinig tijd ‘voor mezelf’ neem. Misschien kun je me té plichtsgetrouw noemen, zorgen dat m’n werk wordt gedaan, zodat er brood op de plank komt. Zorgen dat er boodschappen in huis zijn, dat het opgeruimd is, schoon… Op zich niks mis mee, maar als ik moet kiezen tussen dweilen en iets leuks doen, gaat dweilen voor. Terwijl een keertje overslaan niet erg is.

Ik probeer hier en daar een rustpuntje in te bouwen, mee te pikken. Zoals nu, zaterdagochtend, net na 5 uur, kopje koffie, boterham, krantje lezen. Dat laatste gebeurt op de computer (zo vroeg wordt de krant niet bezorgd), normaal gesproken aan mijn bureau. Deze keer heb ik de laptop naar de keukentafel verhuisd, de radio staat zachtjes. Zo kom ik eens achter mijn bureau vandaan. Eigenlijk zou ik elke dag aan deze tafel ‘moeten’ ontbijten en lunchen, maar dat doe ik te weinig, het is toch gemakkelijk om tussendoor wat happen brood te nemen en een slokje melk of koffie. Daar werken we nog aan.

Deze week twee gerechten gemaakt die enorm in de smaak vielen. Oh ja, de shoarma van gisteren, met zelfgemaakte sausjes, was weer lekker, maar dat is geen nieuw recept.

Uit de krant bleek het recept voor een winterse ovenschotel met verschillende groentes heel smakelijk te zijn. Ik had niet precies dezelfde groentes als in het recept, maar dat is het leuke van koken, flexibel en creatief zijn. (een beetje vaag door de stoom die van het eten af komt)

Verder heb ik de kedgeree met makreel gemaakt, uit het kookboek van Karin Luiten – Zonder pakjes & zakjes. De rijst hoort geler te zijn, maar een kniesoor die daar op let.

Twee vliegen

Het lijkt wel of ik alleen nog maar over eten kan schrijven. Hoe zit het nu met de Scheiding 3.0?

Voor mij is het nog steeds wonden likken en verdergaan. De periodes dat het lekker gaat duren steeds langer. Maar nog steeds kan iets kleins tranen oproepen waarvan ik dacht dat ik ze allang vergoten had.

De ergste boosheid is allang verdwenen. Wel zijn er een aantal zaken waar ik moeilijk overheen lijk te kunnen stappen. Gek genoeg heeft dat weinig te maken met vreemdgaan en leugens en bedrog, maar meer hoe zij beiden alles hebben aangepakt en afgehandeld. Dat is natuurlijk mijn bescheiden en niet objectieve mening. Ik vind dat je zo niet met mensen omgaat, zij vinden blijkbaar dat het wel zo kan. Dat zegt vooral iets over hoe ik niet behandeld wil worden en hoe ik anderen niet wil behandelen (hoewel dat makkelijker is gezegd dan gedaan). Pas onlangs viel bij mij het kwartje dat dit verschil in inzicht over omgang met mensen ook betekent dat zij zeer waarschijnlijk niet zullen begrijpen waarom sommige dingen voor mij nog steeds zo pijnlijk zijn. En zo begrijp ik op mijn beurt weer niet hoe hun zij zonder enige wroeging of schuldgevoel konden beginnen aan het bouwen van hun nestje, terwijl ze beiden thuis een partner hadden zitten die nog van niks wist.

Met veel overpeinzingen kom ik tot allerlei inzichten. Niet dat die inzichten het allemaal makkelijker te verteren maken, maar het helpt heel langzaam met het afsluiten en kunnen doorgaan zonder op alle vragen antwoord te hebben gekregen. Eerlijk gezegd: ik hoef ook eigenlijk geen antwoorden of uitleg meer. Het is gebeurd; uitleg en antwoorden lossen niks op, draaien niks terug en maken het niet makkelijker te verteren.

Al met al is eten dan toch wel een leuker onderwerp om over te schrijven. De afgelopen tijd met appels eenvoudige nagerechtjes gemaakt. Zoals een plakje bladerdeeg met appelstukjes, op de foto vergezeld van ijs. Datzelfde ijs heb ik ook bij mijn gevulde appel geschept. Een biscuitje kruimelen, mengen met wat appeljelly en daarmee appel vullen. Diezelfde appeljelly gebruik ik ook om het plakje bladerdeeg in te smeren voor de appel er op gaat. Deze toetjes zet ik in de oven als ik ga eten. Ze zijn klaar als ik toe ben aan een kopje koffie. Scheelt weer een koekje bij de koffie, twee snoepmomenten in één. :-)