Old rebel

En hoe is de feestavond verlopen?

Gezellig.

En hoe smaakten de koekjes?

Volgens een jaargenoot waren ze lekker. Een derdejaars had dezelfde koekjes meegenomen, uit een pak, allemaal even groot en dun. Zo kregen mijn dikke, niet uniforme, zelfgebakken koekjes een rustieke uitstraling.

Toevallig kwam ik vrijwel tegelijk met mijn eerder genoemde klasgenoot aan. Ik stelde me aan iedereen voor (er waren er nog maar weinig), hij volgde mijn voorbeeld. Daarmee werd (voor mij) het ijs gebroken en al snel was iedereen bezig met het uitstallen van etenswaren en gezellig kletsen. De groep derdejaars die later binnenkwam, gedroeg zich direct al als groep binnen een groep, wat (voor mij) minder uitnodigt tot direct contact leggen.

Voor mij is het niet vanzelfsprekend om onbevangen een groep tegemoet te treden, het blijft tobben. Wel groeit het besef dat ik doe wat ik doe, omdat ik ben wie ik ben. Tegelijkertijd verdwijnt langzaam de drang om datgene te doen en te laten, waarvan ik denk dat anderen willen dat ik dat doe en laat. Op de manier zoals zij dat willen.

Als u begrijpt wat ik bedoel.

Feest!

Vanavond weer zo’n bijeenkomst waar je zin in hebt, maar die vooraf voor de nodige zenuwen en twijfels zorgt.Een avond met nieuwe mensen, naast een paar bekenden. Een avond waarop je een goede indruk wilt maken, maar bang bent blunder na flater te produceren. Een avond waarop zelfgebakken koekjes worden gepresenteerd. Waarvan je bang bent dat ze niet lekker zijn en dat je alles weer mee naar huis mag nemen.

Wie zijn die mensen? Medestudenten van de avondschool, voor één avond 4 jaargangen bij elkaar.

Wat is het voor avond? Een gezellige avond, wat eten, wat drinken, wat cultuur en hopelijk veel lachen. De laatste cursusavond voor de kerstvakantie.

Wat heb je te verliezen? Niet veel, hooguit dat niemand meer iets wil eten wat je zelf gebakken hebt. Voor de cursus zelf zijn helemaal geen etenswaren nodig, dus dat is geen probleem. En volgend jaar doe je dan gewoon iets cultureels, zonder ovenwanten.

De koekjes liggen af te koelen. Vanavond fiets je met volle koektrommel en vol goede moed naar school. Waar heel veel hapjes en drankjes staan te wachten. Die paar koekjes, van welke kwaliteit ook, vallen waarschijnlijk niet eens op.

En trek je feestjurk aan!

Smikkelen en smullen

Jaren geleden begon ik al met nadenken over eten, biologisch, al dan niet voorbewerkt en/of –gesneden, suiker of geen suiker, dat soort ‘vraagstukken’.

Met enige verbazing, licht vermaak en soms wat ergernis heb ik vooral de afgelopen maanden de wildgroei aan voedselhypes aanschouwd. Vooral op twitter kunnen aanhangers en tegenstanders luidkeels kond doen van hun mening. De tijd ontbreekt om alle, elkaar vaak tegensprekende, theorieën grondig te bestuderen. Toch blijft van al dat geschreeuw zo veel hangen dat ik me ongemakkelijk voel als ik een boterham eet, want ja, graanproducten zijn nog niet verboden,  maar zitten wel in een verdomhoekje. Of dat ik voel me schuldig als ik alleen al denk aan het bakken van een taart. Met suiker, sinds kort voer van de duivel. En dat ik niet durf te vertellen dat ik weleens op de website van het Voedingscentrum informatie zoek. Dat centrum zou namelijk worden gesubsidieerd door de overheid en het bedrijfsleven, dus voor velen bij voorbaat al verdacht en vooral fout.

Natuurlijk hoef ik helemaal niks met al die theorieën en blijf ik gewoon mijn eigen weg in dit alles zoeken. Soms kijk ik bij het voedingscentrum, omdat ik wil weten in welke voedingsmiddelen vitamines of mineralen zitten die ik in grotere hoeveelheden binnen wil krijgen.  Dankzij die voedingshypes is er wel steeds meer informatie beschikbaar over allerlei soorten eten, voedingsmiddelen, enzovoort. Bijvoorbeeld informatie over het vervangen van geraffineerde suiker door onbewerkte, natuurlijke zoetmakers. Niet omdat ik verslaafd zou zijn (ja, dat zeggen ze allemaal), maar ik hoop vooral te bereiken dat mijn tandartsrekeningen lager worden. Veel lager.

vraagje

Wat bezielt iemand om een relatie van 40 jaar van het ene moment op het andere te verruilen voor een toekomst met iemand anders?

Nee, deze keer niet mijn verhaal. Afgelopen week huilde iemand in mijn armen, na te zijn ingeruild voor een ander. Andere relatie, andere situatie, maar ook een partner die bot de banden doorhakt. En dan nog begrip verwacht van de afgewezen partner, van de kinderen, van vrienden. En die iedereen die het besluit in twijfel trekt resoluut afwijst en buitensluit.

Verliefd worden op een ander, dat kan. Natuurlijk. Maar hoe kun je met die ander lachen en vrijen, terwijl thuis je partner op je wacht, onwetend. Hoe kun je toekomstplannen maken, terwijl het verleden nog niet is afgesloten, in ieder geval niet voor degene die thuis op je wacht. Hoe kun je van het ene moment op het andere iemand aan de kant zetten met de mededeling: zo heb ik me nog nooit gevoeld, met deze persoon kan ik wel gelukkig worden.

Nee, deze keer niet mijn verhaal. Maar toch een beetje wel.

Streng, doch rechtvaardig

Afwisselend herfstweer vandaag. Ideaal voor een zondagmiddagje bankhangen.

In plaats daarvan zit ik te werken. Erg? Nee, valt wel mee. Zo kan ik met een gerust hart deze week een dagje naar het museum. Want die tentoonstelling van Lalique is er volgende week niet meer en ik wil hem zo graag zien.

Ook in mijn werk ben ik streng, doch rechtvaardig: als je werk af is, mag je een dagje op stap.

Eerst dit

Het moeilijke van dagen zonder deadline is dat er genoeg te doen is, maar waar begin je, wat moet per se nu gebeuren, wat kan even wachten.

In huis is vrijwel altijd genoeg te doen. De droom van een opgeruimd huis is nog steeds aanwezig. Plus de huishoudelijke klusjes, natuurlijk.

Daarnaast zijn er ook nog de kleinere, zakelijke klusjes die vaak worden bewaard voor een dag dat er voldoende tijd voor is. En op die dag, vandaag dus, is het moeilijk kiezen wat eerst moet en wat wel weer een weekje kan worden uitgesteld. Waarna ik de rest van de week zit te bedenken dat ik die klus eigenlijk toch had moeten doen en mezelf afvraag waarom ik zo veel dingen uitstel.

En dan is het nog de bedoeling dat er elke avond wat tijd wordt besteed aan de cursus. Dat zou vandaag overdag ook kunnen, maar zoals we weten is er vandaag al genoeg te doen.

En laten we vooral niet vergeten dat een dag zonder deadlines een semivrije dag is, er is tijd en ruimte voor leuke dingen.

Meestal ben ik meer tijd met bedenken wat ik moet doen, in welke volgorde het allemaal moet gebeuren, dan met de eigenlijke klusjes.

Laten we het vandaag eens anders aanpakken, vandaag wordt de kookwekker gezet. Als eerste komt een uurtje controleren of alle teruggeplaatste back-ups wel goed zijn overgezet. Gisteren bleken een paar mappen met foto’s niet op laptop te zijn teruggezet. Vervelend klusje, maar moet wel gebeuren. Anders ben ik elke dag uren kwijt bedenken dat het moet gebeuren, maar het is zo’n vervelend klusje, wat als dat de enige map die niet goed is overgezet, dan verspil ik een hoop tijd, maar als het niet de enige is… En ondertussen blijf ik het maar uitstellen.

Daarna boodschappen doen en/of kringloopwinkel bezoeken. Waarna de kookwekker weer wordt gezet voor een uurtje bureau opruimen = in-bakje legen, administratie bijwerken, papieren ordenen.

Dan ga ik nu aan mijn eerste taak beginnen: kookwekker pakken.

Of zal ik eerst snel wat koffie zetten?

Stormachtig

Heerlijk, herfststormen.

Gisteren buiten gewerkt in T-shirt, vandaag slaat de regen tegen de ramen en doet een windvlaag door het openstaande slaapkamerraam het gordijn af en toe opbollen. Dat belooft wat voor morgen, als de voorspellingen uitkomen en het echt gaat stormen.

Deze week was het 13 jaar geleden dat mijn moeder overleed. De dag van haar uitvaart was winderig, na een stormachtige nacht. Dat vond ik wel passen bij het afscheid van een vrouw die dol was op (herfst)stormen. Onderweg naar het crematorium lagen niet zo veel afgerukte takken dat je kon spreken van een erehaag, maar dat de hele stoet moest uitwijken voor een wel erg groot afgewaaid stuk gebladerd hout, zorgde voor een grijns tussen de tranen door. 

Pff

Ik heb het overleefd, de oppoetsbeurt van de laptop. Blij dat ik iemand had ingehuurd, want niet alles stond op de installatieschijven. En daar had hij wel oplossingen voor. Verder heb ik veel thee gedronken en gewacht.

Eigenlijk wilde ik hem niet laten gaan, want ik moest nog alle back-ups installeren. Maar dat zou het moeilijkste niet zijn. Het spreekt bijna voor zich dat 5 minuten na zijn verstrek de paniek compleet toesloeg. Ik kon niet op mijn externe harde schijf. Daar staan al mijn mooie back-ups op.

Om een heel lang verhaal kort te maken:

Ik pleegde een paniektelefoontje, ’t mannetje zou vandaag op afstand proberen te helpen, ik worstel me zes keer door de handleiding en ontdek opeens dat ik de harde schijf beveiligd had met een wachtwoord. Was ik helemaal vergeten, maar gelukkig noteer ik alle inlogcodeswachtwoordentoegangsnummers.

En toen was het bloeddrukverhogende leed grotendeels geleden. E-mails en browserinstellingen lijken goed overgekomen, ik kan mijn laatste 2 opdrachten voor dit weekend afronden  (technisch gezien), m’n administratie lijkt het ook te hebben overleefd.

Te hard, te vroeg of volop juichen doe ik nog niet, maar elk stukje dat goed gaat, geeft een voldaan gevoel. En elke stukje dat met hobbels gepaard gaat, is tot nu toe redelijk goed afgelopen.

Mooi, dan kan ik eindelijk weer eens over iets anders gaan schrijven.

Meer dan

Vandaag D-day, vanmiddag komt een ‘mannetje’ mijn computer opkalefateren. Ben op de vroege ochtend (nog voor 6 uur) al druk bezig geweest met het maken van een extra back-up. Toch weer bang dat ik niet voldoende heb opgeslagen. Zucht. Ja, ook ik vind mij erg vermoeiend.

Opeens viel mij op dat mijn therapeutische schrijfsels voor onder andere mijn weblog nog steeds in de map ‘Scheiden 3.0’ staan. Zelfs mijn weblog heeft dezelfde titel. Dat moet na 2 jaar toch maar eens aangepast worden. Misschien in ‘Henka 3.0’, als definitieve aanduiding van mijn nieuwe leven. Want ik ben en doe meer dan het gezever over de scheiding doet vermoeden.

Daadkracht

Terwijl D-day naderbij sluipt, is er genoeg afleiding om niet constant aan het (mogelijk) naderend onheil te denken. Ja, hier spreekt de eeuwige optimist.

Druk bezig om een aantal opdrachten af te krijgen, zodat na donderdag in alle rust de laptop opnieuw kan worden ingericht. Dat werkt vast prettiger zonder de ‘dreiging’ van deadlines. En om de afleiding compleet te maken, ga ik eind van de dag het nieuwe huis van Ex-schoonouders bewonderen. Ze gaan me ook nog een lekkere maaltijd voorschotelen.

Verder gaat het herstel van de geblesseerde kuit/enkel niet voorspoedig. Benieuwd wat de fysiotherapeut daar morgen mee doet. Deze week schiet het werken aan de conditie er een beetje bij in. Eigenlijk zou ik in de sportschool moeten fietsen, maar ik kan me er niet toe zetten. Dan is hardlopen toch een stuk gemakkelijker. Gewoon schoenen aan en lopen. Geen gedoe met pasjes, kluisjes en instellen van een fietsprogramma (wat bij mij nog steeds niet zonder 2 keer opnieuw beginnen gaat). Dat komt dat volgende week weer. En aangezien ik mezelf nu aanleer klusjes, plichten en andere bezigheden krachtdadig aan te pakken, zal dat volgende week ook daadwerkelijk gebeuren.

Hoop ik

Zwaar gemoed

Zowaar, de afspraak met het ‘computermannetje’ staat. Op donderdag (was ook de bedoeling), eind van de middag (niet de bedoeling, want wat als het mis gaat?).

Op één of andere manier drukt de ‘dreigende’ operatie zwaar op het gemoed, zorgt voor een opgejaagd gevoel. Terwijl er voldoende tijd is om vooruit te werken, voor het geval de computer een paar dagen niet bruikbaar is. Voldoende tijd om voor te bereiden en een goede back-up (of 2) te maken.

Voor vrijdag staat een eetafspraak. En hoewel vanbinnen de twijfel heerst of ik daar wel tijd voor heb, houd ik mezelf voor dat als het donderdag helemaal misgaat, er vrijdag genoeg tijd is om schade te herstellen. En zo niet, dan blaas ik alle opdrachten voor volgende week af. En in dat geval is een eetafspraak een gezellige afleiding.

Maar laten we nou eens niet op de feiten vooruit lopen. Laten we niet vooraf al 10 keer zes verschillende doemscenario’s doorlopen, die waarschijnlijk helemaal niet nodig zijn. En mocht het al op een doemscenario uitdraaien: die doorloop je in werkelijkheid maar één keer. 

En dat was weer genoeg gezeur voor vandaag. Tijd om aan het (vooruit)werken te gaan.

Hikken

Gisteravond met een zus gepraat over klussen (niet) doen en uitstelgedrag. Zij bekende bepaalde klussen steeds weer uit te stellen omdat ze er gewoon geen zin in heeft. Die klussen ken ik ook,  bijvoorbeeld de administratie, terwijl ik gisteren in een uurtje alle (digitale) papieren had uitgezocht, opgeslagen en weggeborgen. Waar heb je het dan over.

Mijn “tegenaan-hik-klus” van deze week is mijn laptop opkalefateren. Al maanden krijg ik geen automatische updates en dat begint zich te wreken. Het leek opgelost, maar helaas, nu zal toch echt een mannetje Windows opnieuw moeten installeren.

Ik kan dat eigenlijk wel zelf, maar als het misgaat, is het fijn iemand in de buurt te hebben. Iemand die me dan een schouderklopje geeft en me verzekert dat het heus wel meevalt. Waarna ik hyperventilerend in de keuken thee/koffie ga zetten, terwijl hij als reddende engel alles oplost.

Een paar weken geleden had ik al de nodige back-ups gemaakt, die bijna continu worden bijgewerkt. De dvd’s, instructieboekjes, inlogcodes, productcodes en wat je verder nog nodig hebt voor het opnieuw installeren van allerlei programma’s heb ik nog steeds niet opgeruimd (gevalletje uitstelgedrag), dus die liggen klaar voor gebruik.

Dus waar hik ik nou tegenaan? Het is een klus waarbij problemen kunnen optreden, maar die net zo makkelijk zonder enig probleem verloopt. En voor die problemen komt dat mannetje dus. En als het technisch helemaal misgaat, heb ik altijd de foto’s nog (lees: back-ups).  Dus: niet zeuren, mannetje bellen en afspraak maken!

aanmodderen

Het blijft aanmodderen.

Vaak is er het gevoel dat er nog zo veel moet gebeuren, naast het werken voor brood op de plank.

En vaak is er het gevoel dat er niet voldoende tijd is, naast het werken voor brood op de plank.

Eigenlijk is dat onzin, of politiek correcter gezegd: het is allemaal relatief.

Het lukt me niet vaak een klus direct te klaren, terwijl daar niet echt een verklaring voor is. De controlfreak in mij heeft vaak vooraf bedacht wat ik moet doen, wat ik daarvoor nodig heb en hoe ik het allemaal moet aanpakken. Dat spaart tijd, zou je denken, zo’n efficiënte aanpak. Maar mijn uitstelgedrag zorgt voor onnodig oponthoud en is de wortel van het kwaad, eh, de basis van mijn opgejaagde gevoel ‘ik moet nog veel doen, maar ik heb geen tijd, ik loop achter de feiten aan’.

Ik heb stapels boeken gelezen over efficiënt werken, opruimen en orde scheppen, ik denk dat ik alle theorieën en methodes al voorbij heb zien komen. Maar ondertussen loop ik me zo druk te maken over de berg klussen die nog moet gebeuren, dat ik voor lezen nauwelijks nog tijd heb. Pardon, tijd maak. In gedachten maak ik planning zus, planning zo, maar nog voor ik aan de uitvoering toekom, wordt weer een nieuwe planning gemaakt, omdat ik een afspraak heb gemaakt, of omdat de vorige planning niet werkte door gebrek aan uitvoering.

Heel vermoeiend, allemaal. En net als het ‘fietsen’ in de sportschool (wat ik nu doe omdat ik even niet mag hardlopen), heel inspannend, maar je komt er niet veel verder mee. Bij verslavingen is inzicht in het probleem de eerste stap, maar die tweede stap, aanpakken, is in geval van uitstalgedrag extra moeilijk. Lijkt me. Is mijn ervaring.

Maar ervaring leert ook dat het meestal enorm meevalt, de omvang en duur van de klus. Als ik maar begin. En doorga.

Komende week begin ik (weer) met goede moed. Hoewel ik me nu alweer druk maak over het hoe, wat en wanneer. Wat als nou dit niet lukt, wat als dat niet ‘op tijd’ klaar is?

Ik blijf aanmodderen.

Grenzen

De plannen voor deze twee vrije weken waren: lezen (te weinig gelukt), op stap gaan (redelijk gelukt) en computer oppeppen (niet gelukt). 

Dat laatste is een kwestie van koudwatervrees. Als de laptop nu crasht, staan alle belangrijke bestanden geback-upt op een externe harde schijf. Dan moet alles wel opnieuw worden geïnstalleerd en is elk teruggevonden en teruggezet bestand een bron van tijdelijke vreugde. Maar als nu bij het oppeppen iets misgaat, is elk verloren bestand een kleine ramp. Hoewel dat natuurlijk relatief is, misschien wat lastig, maar niet fataal (hoop ik).

De lafaard in mij (of de voorzichtige, net wat je wilt) neigt nu naar het aanschaffen van een nieuwe laptop. Ook dan moet ik een computer opnieuw inrichten, maar heb ik wel mijn vertrouwde toetsenbord met inhoud achter de hand.

Het uitstellen van deze technische oppepper, de directe reden om twee weken vrij te nemen, heeft wel geleid tot het aanpakken van een andere uitgestelde klus: technische hulp zoeken. Zodat ik bij problemen niet dagen kwijt ben met informatie zoeken op internet, mailen met slimme neef, nadenken en twijfelen. Hoe graag ik ook mijn zaakjes zelf op wil knappen, dit is toch echt een geval waarbij een helpende hand zeer welkom is. Zelfs mijn (drang naar) zelfstandigheid kent eindelijk grenzen.

Sisser

De vraag was: hoe reageer ik?

Er schoten heel veel gedachten, gevoelens, emoties en mogelijke reacties door mijn hoofd. De klap was minder hard dan een jaar geleden. Maar veel scheelt het niet. Terwijl ik me had voorgenomen een jaar na dato niet verbitterd te zijn. Blijkbaar heeft de pijn nog geen dik litteken gekweekt dat tegen een stootje kan. Bitterheid ligt dicht onder de oppervlakte. Voor het eerst in maanden heb ik weer gehuild, om hem, om ons, om gemiste kansen.

Opeens kwam de vraag: ik reageer op de mededeling dat iemand gaat verhuizen. Maar wie gaat er verhuizen? Op wie reageer ik?

De persoon die ik dacht te kennen, de persoon die hij 15 jaar heeft voorgewend te zijn?

De persoon die hij vorig jaar bleek te zijn, toen er een paar onbekende, niet zo prettige eigenschappen de kop op staken?

De persoon die hij nu is?

Uit gewoonte neig ik te reageren op de eerste, op wie ik 15 jaar heb gereageerd.

Uit verdriet neig ik te reageren op de tweede, op hem reageer ik al een jaar lang.

Maar realiteit is dat ik op de laatste zou moeten reageren. En die ken ik niet. Ruim een jaar geleden heeft hij me definitief buitengesloten. Nou ja, dat was de fysieke uitsluiting. De geestelijke uitsluiting was een jaar of twee daarvoor al begonnen, misschien zelfs eerder. Hoezeer ik ook twijfel of ik hem ooit echt heb gekend, zeker is dat ik hem nu niet meer ken. Ik weet niet meer wat hij doet, wat hij eet, wat hij aantrekt, de kleur van zijn nieuwe auto…

Mijn reactie? Mijn waardering dat hij het zelf vertelde, zodat ik het niet van anderen hoefde te horen. Alle gedachten, emoties en primitieve reacties houd ik voor mezelf. Akelig beleefd, ik weet het.   

Glazen bol

De afgelopen tijd te veel gewerkt, te weinig tijd voor mezelf. Of voor mijn weblog. En ik loop weer op mijn tenen, dus tijd om gas terug te nemen. En meer te schrijven.

Afgelopen weekend droomde ik dat Ex in Londen zou gaan werken. Op zich geen raar idee, hij werkt(e)  voor  een multinational. Waarom ík me druk moest maken over de verhuizing, was niet duidelijk, want ik hoefde toch niet mee? Daar heeft hij zijn Neurotische Groene Blaadje toch voor?

Toch besprak hij alles met mij. Wat er geregeld moest worden, huisvesting, noem maar op.

Tot hij vertelde dat hij toestemming van haar had om in Londen te gaan werken. Dat ze hem steunde. En opeens hoefde ik niks meer te doen en te regelen, dat zou hij samen met haar doen.

Die droom knaagde even, want het leek in de kern op hoe het een jaar geleden was gegaan. Net als bij de droom over haar zwangerschap vroeg ik me af of ik voorspellende gaven had. Nog niks over een baby gehoord, dus met die gaven loopt het wel los. Langzaamaan bekroop me wel het gevoel dat ik me misschien wat minder met zijn familie zou moeten inlaten. Zoals vorige week, toen heb ik zijn ouders geholpen in hun nieuwe huis, terwijl dat toch eigenlijk van de gekke is, de ex-schoondochter springt bij waar eigen kinderen het laten zitten.

Vanavond beantwoordde hij een zakelijke vraag van mij, die ik via de e-mail had gesteld. Voor hem was die e-mail meteen de perfecte gelegenheid om mij te vertellen dat hij gaat verhuizen, hij gaat samenwonen met haar.

Mijn toestand zou kunnen worden omschreven als: verschillende gevoelens en emoties strijden om aandacht. Of beter gezegd: ik wacht eventjes met een reactie.

Zij gelooft (nog niet) in mij

Gisteren bij de buurvrouw bekeken wat ze allemaal aan het doen was in haar huis. Fleurige tegeltjes in de keuken (waar ze achteraf over twijfelt), een kamer schilderen, flink op dieet (waarom houdt zij dat wel vol en blijf ik overvallen worden door snaaibuien?). Mijn eerste reactie was: Als ik ergens mee kan helpen, geef maar een gil. Wel was ik zo slim om te bedenken dat ik beter kan wachten met het doen van dat aanbod, tot ze klaar is met het voegen van de tegels.  :-)

Achteraf besef ik pas goed hoe absurd zo’n aanbod is. Niet in het algemeen, maar in mijn geval. Thuis is er genoeg te doen, op te ruimen, schoon te maken, in te richten. Daar neem ik de tijd niet voor, maar voor een ander wel? Een soortgelijk aanbod ging uit naar iemand die naar het buitenland verhuist: Als ik kan helpen, laat het weten. Bedoeld als een steuntje in de rug in roerige, drukke tijden, maar waarom sprint ik anderen te hulp, terwijl bij het idee van opruimen in mijn eigen huis me de moed heel diep in de schoenen zakt?

Het is me de laatste tijd steeds duidelijker geworden dat ik anderen wel kan opvangen, stimuleren, helpen, maar mezelf niet of nauwelijks. En volgens mij zit daar de crux van mijn apathie, lethargie, uitstelgedrag en zoektocht. Ik geloof in anderen, overtuig ze dat ze meer kunnen dan ze zelf denken. Nu alleen nog mezelf overtuigen.

Puzzelen

Een paar erg drukke weken gehad. Werken in het weekend. Niet alleen het bijbaantje op zaterdagmiddag, maar ook het reguliere werk.

En weer het gevoel hebben dat het leven langs me heen glipt. Dat ik stilsta. Dat er meer in het leven is dan werken, huishouden en werken. Dat ik meer zou kunnen doen dan werken. Dat ik meer zou willen doen dan werken.

Op één of andere manier kan ik me er maar niet toe zetten om aan de slag te gaan, nieuwe wegen in te slaan. Het lijkt of ik me verstop achter mijn werk, met het idee dat er brood op de plank moet komen. Natuurlijk is een inkomen belangrijk, maar er is speelruimte.

Al maanden roep ik dat ik meer balans wil. Minder werken, meer buiten de deur gaan, meer aandacht voor mezelf. Soms doe ik iets ‘geks’, een kleine afwijking in mijn plannen. Maar dat gaat zelden zonder slag of stoot. Vrijwel altijd is er de afweging met mijn werk, vrijwel altijd gaat mijn werk voor. Onder het motto: als ik tijd overheb, doe ik wel iets leuks. Maar dat komt er zelden van. Want er zijn altijd wel klusjes te doen. Of er is een nieuwe opdracht die ik aanneem, omdat ik toch tijd overheb.

Dat nu het gevoel om iets te ondernemen dringender wordt, is niet zo vreemd. Ex is in therapie (wat wil je, na 15 jaar met mij), buurvrouw knapt huis op (en hoopt dat er voldoende opdrachten binnenkomen om de aanpassingen betalen), vriendin is na verbreken van relatie gaan daten via datingsites en heeft al snel de verbroken relatie hersteld, nichtje van Ex gaat naar het buitenland in de hoop daar een beter op te bouwen na haar vechtscheiding…

Deze mensen doen iets. Voor de één is het dringender dan voor de ander. Maar ze doen iets. En dat kan ik ook. Om te beginnen moet ik niet zeuren dat ik niet weet wat ik wil. Het hele plaatje zit pas in elkaar als alle puzzelstukjes zijn gelegd. Dus moet ik gewoon eens gaan beginnen, zoals met een echte legpuzzel. Eenvoudig beginnen. Met de rand. De invulling komt later wel. Niet in één keer, maar telkens in een hoekje aan de slag gaan. En als ik opeens een stukje zie liggen dat in een andere hoek hoort, ga ik gewoon een tijdje in de andere hoek puzzelstukjes passen tot ik vanuit de verschillende hoeken in het midden beland. En daar het plaatje compleet kan maken.

Verwarrend

Net getelefoneerd met Ex. Zakelijk.

Dan vraag je toch even hoe het gaat. En wordt jou gevraagd hoe het gaat.

En dan begin ik te brabbelen, onzin uit te kramen, dingen te zeggen die nergens op slaan.

Waarom raak ik van de leg als ik hem spreek? Het is vreemd, en tegelijk zo vertrouwd. Maar wat kun je nu wel en niet vragen/zeggen/vertellen?  En als ik dat niet weet, komt er bijna alleen onzin uit, wat nergens over gaat.

Natuurlijk speelt de gedachte mee dat z’n Neurotische Groene Blaadje mee zou kunnen luisteren. Dat voelt niet vrij. Maar ook de wetenschap dat hij mij uit zijn leven heeft gegooid, dus waarom zou ik hem iets over mijn leven vertellen.

Op sommige momenten denk ik even dat ik praat met de man die ik dacht dat hij was. De mens die hij voordeed te zijn. Degene die ik mis. Maar dan realiseer ik me weer hoe hij vorig jaar was, wat hij vorig jaar deed, dan realiseer ik me dat ik praat met iemand die ik, bij nader inzien, niet mag/vertrouw/respecteer.

En dat is verwarrend.

Nieuwe dag, nieuwe kansen

Wakker worden, de katten begroeten, koffie zetten, ontbijten, krant lezen.

Eenvoudig, prettig begin van de dag. Een dag zoals andere dagen.

Steeds vaker ontbreekt in dit rijtje ‘denken aan Ex’ – of beter gezegd: in gedachten (boos) gesprek voeren met Ex.

Tijd heelt niet alle wonden, maar biedt wel gelegenheid om littekenweefsel sterker te laten worden en de wonden te vergeten – niet helemaal, maar wel steeds meer en steeds vaker.

Zondagochtend

Zondagochtend, half 7, aankleden voor een rondje hardlopen.

Spitsuur van naar huis gaande stappers is net achter de rug. Heel even heel veel sirenes, niet eens zo ver uit de buurt, maar die zijn ook weer stil.

Soms overvalt me de vraag waarom ik het doe. Wat is het nut.

Om heel eerlijk te zijn: dat vraag ik me regelmatig af, bij veel van wat ik doe.

Tobben

Wat zou ik graag minder tobberig zijn, onbevangener in het leven staan.. Me niet zo druk maken, vooral om zaken waaraan ik niks kan veranderen, maar ook waaraan ik niks hóef te veranderen. Omdat het mijn verantwoordelijkheid niet is. Die ik wel voel, wel op me neem.

Zo heb ik nog steeds geen brief gehad over mijn huurverhoging. Mijn buren wel. Dan ga ik bellen (wat ik volgens de Woonbond niet had hoeven doen, maar goed). De reactie was dat ze dat nog niet hadden meegemaakt, maar ze zouden zo snel mogelijk een nieuwe brief sturen. Dat kon even duren, want het lag allemaal bij de drukker en met zo veel huurders (grote corporatie) konden ze die van mij er niet zomaar tussenuit vissen. De organisatie met duizenden leden waar ik ooit voor werkte, kon dat wel, maar goed, niet elk systeem werkt hetzelfde. Voor de zekerheid heb ik een paar dagen later een e-mail gestuurd met de vraag wanneer ik de benodigde papieren kan verwachten. Daarna werd het oorverdovend stil. Geen reactie op de e-mail, geen brief, geen informatie. En dat vreet aan mij. Toen ik voor de zekerheid de Woonbond belde, zeiden ze dat ik er niet nog een keer achterheen hoefde. Ik had al meer gedaan dan van mij verwacht kon worden. Dat een brief een tweede keer ook niet aankomt, lijkt vreemd, maar ik heb in een jaar tijd maar twee keer het kwartaalblad van de corporatie ontvangen. Daar heb ik ook een keer over gebeld. Blijkbaar gaat er iets mis bij de drukker, de verzender of de bezorger. Je zou er bijna paranoïde van worden.

En dan heb ik eind deze maand een bruiloft. Denk ik. Ik weet alleen niet precies wanneer. En waar. Volgens de moeder van de bruid krijg ik echt wel een uitnodiging. En die komt maar niet. Tijdens mijn verjaardagsfeestje bleek dat mijn broer en zussen ook nog geen uitnodiging hebben gehad. En ook zij wisten de datum niet. Op twee na: de moeder van de bruid en de peettante van de bruid. Ik ving op dat de bruiloft (vandaag) over drie weken is. Maar zeker weten doe ik dat niet. En dat vreet aan me. Want ik wil er wel heen. Met openbaar vervoer kom ik ver, maar ik weet nog niet of ik voor de deur beland. En ik wil ’s avonds naar huis, wat ook enige organisatie vereist.

Tijdens het hardlopen vanochtend heb ik besloten te proberen beide kwesties 2 weken naast me neer te leggen.

Over twee weken benader ik de verhuurder alsnog, met de mededeling dat ze de huurverhoging niet krijgen zolang ik geen papieren van ze heb gekregen en voldoende tijd heb gehad om eventueel bezwaar te maken. Over twee weken vraag ik aan mijn zus het postadres van mijn nichtje, zorg voor een kaart en een cadeautje en zie wel of ik nog kan regelen dat ik ga.

Mezelf kennende zal ik het allemaal niet zomaar negeren. Het zal blijven vreten. Dat worden twee onrustige weken.

Nieuwe bronnen

Afgelopen weekend was de afsluiting van 2 weken vakantie, die onverwacht heerlijk lui werden. Deels door minder sporten wegens lichte blessures. Daarnaast waren de ochtenden voor (meestal) administratieve klussen en was de rest van de dag bedoeld voor leuke dingen. Daarmee is (hopelijk) een begin gemaakt van een nieuwe werkwijze: elke dag een klusje doen dat echt moet gebeuren, of dat al weken, zo niet maanden, is uitgesteld.

In de vakantie lekker veel gelezen. De stapel bibliotheekboeken moest ook wel in redelijk tempo weggewerkt worden, want een besteld boek kwam eerder aan dan op de website aangegeven stond. Daar wil ik rustig voor gaan zitten, zonder dat al die ongelezen bibliotheekboeken in mijn nek hijgen en zeuren over boetes voor te laat inleveren.

Het laatst gelezen boek is ‘leven voor een habbekrats’ van Kath Kelly. Hierin beschrijft ze in vogelvlucht waarom ze besloot een jaar lang te leven op 1 euro per dag (nou ja, Britse Pond werd in de vertaling dus Euro) en hoe ze dat deed. Zeker wat reizen betreft was ze creatief, hoewel ik me afvraag hoe veilig liften tegenwoordig is. Verder leefde ze blijkbaar vooral van afgeprijsde supermarktartikelen en gratis hapjes en drankjes tijdens vernissages, winkelopeningen en proeverijen. Pas na een paar maanden kwam ze terecht bij de ruilsystemen die ook in Nederland bestaan voor diensten, producten, noem maar op. Voor mensen die willen besparen/consuminderen is dit naar mijn idee niet het meest geschikte boek, omdat net dat aspect niet uitgediept wordt. Wel  is een omslag te zien in haar denken, doen en laten; haar kijk op bezit, voedsel en leven.

En wat haal ik nou uit dit boek? Manieren om meer te ondernemen en meer onder de mensen te komen. Daarbij houd ik wel een slag om de arm: sinds de verschijning van het boek is een flink aantal jaren verstreken en het is speelt zich natuurlijk af in Groot-Brittannië. Maar dat is een kwestie van beginnen, kijken wat Nederland te bieden heeft en dan verder kijken. In mijn geval vooral in Amsterdam. Zo heb ik gisteravond de buurtkrant met meer aandacht bekeken. Naast me ligt een stapeltje uitgescheurde advertenties en artikeltjes. En in plaats van die te leggen op de al bestaande hoge stapel papiertjes met aantekeningen, links, adressen, namen, boektitels, ga ik ze vandaag bekijken, uitzoeken, afhandelen. Want bij mij gaat het met ideeën net als met klusjes: ik wil ze doen, ik zet ze op de lijst en vervolgens komt er niks van. Dit wordt dan het vaste klusje dat ik elke dag wil doen. Of dit gaat werken, dat moet nog blijken.

Opschonen

Raar maar waar: vorig jaar ben ik begonnen met Twitter.

Raar omdat Ex vrijwel al zijn tijd besteedde aan Twitter. Tot mijn grote ergernis.

En Twitter gebruikte als een kennismakingswebsite. Wat na 2 jaar eindelijk resultaat had. Maar verhaal kent u al. Min of meer.

Nog meer dan toen we onder één dak woonden, begrijp ik dat hij er vond wat hij thuis niet dacht te hebben. Aandacht. Leuke, jonge, interessante, creatieve, artistieke mensen. Nieuw publiek voor grappen en verhalen, die eindelijk weer eens bijval en waardering opleveren, in plaats van een gaap en een zucht. En wie niet leuk en/of interessant genoeg is, wordt gewoon van de lijst geschrapt.

Nu was/ben ik daar zelf niet naar op zoek. Eigenlijk ben ik nergens naar op zoek. Soms rol ik van mijn stoel van het lachen. Soms zie ik interessante mededelingen. Soms word ik bemoedigend toegesproken. Soms zie ik inhoudelijke ‘discussies’ die me aan het denken zetten. Soms zie ik oeverloos geklets. Soms zie ik vreselijke scheldkanonnades. En soms zie ik gewoon onzin.

Gisteren is de volglijst opgeschoond. Die is al niet superlang, want ik wil enig overzicht houden en vooral niet overspoeld worden met berichten. Weg zijn enkele instanties/personen die wel interessant zijn, maar zelden op Twitter aanwezig zijn. Weg zijn collega’s die in hun werk goed zijn, maar op Twitter bijna alleen irritatie oproepen. Weg zijn degenen die bij nader inzien met heel andere dingen bezig zijn dan ik. Weg zijn de bloggers die zes keer op een dag aankondiging van hun nieuwe, maar steeds dezelfde blog en verder weinig of niks melden (ik lees het allemaal wel op hun weblogs). Weg zijn mensen die ongenuanceerd, bot reageren/aanslaan op één woord, maar de context totaal niet (willen) zien. Weg zijn de mensen die eindeloos retweeten, maar verder niks te melden hebben. Er zijn nog een paar twijfelgevallen, maar die kan ik nu weer beter hebben. 

Niet dat ik zelf zo veel interessants te melden heb. Ik doe ook maar wat. En Twitter is bijzaak, mijn prioriteit ligt bij werk, brood op de plank, (sociaal) leven in het echt. Misschien zoek ik dat wel: mensen die af en toe iets zeggen, niet altijd interessant, niet altijd komisch, niet altijd netjes, niet altijd nuttig. Voor wie Twitter geen dagbesteding is. Die Twitter(genoten) niet het belangrijkste in het leven vinden. Die wat geven en soms wat vragen.

Goh, klinkt als een kennismakingsadvertentie. Maar is niet zo bedoeld! ☺

een goed gesprek

Na ruim een jaar zijn de grootste boosheid en het scherpste verdriet een stuk minder. Ik ga verder, trek mijn eigen plan, heb weer plezier, kom tot rust. Toch worden er nog steeds vele gesprekken gevoerd, in mijn hoofd. En dat blijft energie vreten. 

Misschien moet inderdaad alles één keer helemaal uitgesproken worden. Misschien dat dan die gesprekken in mijn hoofd ophouden.

Een gesprek met Ex is wel het laatste wat ik wil. De kans is groot dat het toch een gesprek vol verwijten wordt. Die na ruim een jaar geen zin meer hebben. Die achterhaald zijn. Die misschien niet (meer) terecht zijn.

Wat voor zin heeft het om te vertellen dat ik me afvraag of ik hem ooit écht heb gekend.

Wat voor zin heeft het om te vertellen dat ik me afvraag of hij ooit écht van me heeft gehouden.

Wat voor zin heeft het om te vertellen dat ik me afvraag of ik bepaalde dingen niet heb gezien of niet wilde zien? 

Na ruim een jaar is de informatie verouderd, zijn de mensen veranderd, ziet de wereld er heel anders uit.

Tijd voor de gesprekken in mijn hoofd om een andere locatie te zoeken. Of nog beter: er een punt achter te zetten.

Waarheen

Heb je zitten zwoegen op een blog, besluit je bij nader inzien om hem maar niet te plaatsen. Omdat je twijfelt aan de inhoud, de relevantie, het aanspreken, bloggen in het algemeen, naam van het weblog…
Ik schrijf.
Ik schrijf te weinig.
Ik schrijf te onregelmatig.
Ik schrijf niet alleen over scheiden.

Voor mij is schrijven een manier om dingen op een rijtje te zetten, te overdenken en soms helpt het me aan nieuwe inzichten. Vaak heb ik een onderwerp in gedachten en weet ik wat ik er over wil schrijven, maar na een uurtje blijk ik over iets heel anders te hebben geschreven. Want ik vind dat ik een onderwerp moet inleiden, waarom wil ik het daar over hebben, hoe kom ik op het idee? Maar die inleidingen zijn vaak te lang en leiden ook vaak af van de kern, het ‘doel’ van het schrijven. En tijdens het inleiden sla ik ook vaak een zijweg in, waar ik niet meer van wegkom. Met als resultaat iets heel anders dan in mijn hoofd zat toen ik begon.
Momenteel ben ik bezig met het opnieuw inrichten van mijn leven. Dit is mijn 2^de vakantieweek en voor mijn doen ben ik heel lui geweest. Deze week wil ik nog wel een aantal klusjes doen, vooral administratief, die ik steeds weer voor me uit schuif. Volgens mij zorgt een sterk uitgedund ‘to do’-lijstje voor een overzichtelijker geest. Na een jaar zoek ik nog steeds een balans tussen werk, ontspanning en inspanning ter ontspanning. Daarbij hoort ook, voor mij, de twijfels over het weblog en wat ik er nu eigenlijk mee wil en ga doen.
Wordt vervolgd.  

Nadenken

Afgelopen week heb ik eindelijk het boek gelezen van de “no impact man”. Jaren geleden werd er al over gesproken op blogs, maar ik ben zo’n dwarsligger die allergisch reageert op hypes. Eigenlijk flauw, want niet alle hypes zijn overdreven/slecht/gebakken lucht.

Maar goed, deze meneer in New York heeft geprobeerd een jaar lang te leven zonder ecologische voetafdruk achter te laten. Dat jaar begon met onder andere geen afval meer voortbrengen en in de loop van het jaar werden meer dingen afgezworen of op een andere manier aangepakt, zoals lokaal voedsel eten, niets nieuws meer aanschaffen (dus 2dehands kopen en/of krijgen), vleesloos eten, elektriciteit uitschakelen.

Leuk idee, maar de praktische uitvoering was niet altijd even simpel. Hoe pak je het aan om etenswaren te kopen zonder verpakking? Hoe bewaar je voedsel, hoe voorkom je bederf zonder een koelkast te gebruiken? Hoe eet je gevarieerd als je alleen lokaal geteeld voedsel mag eten? Alleen al het eten aanschaffen en bereiden vereiste soms de nodige creativiteit. En nadenken. Met andere ogen kijken.

In beperkte mate werd gebruik gemaakt van bestaande middelen, producten en technologie. Bijvoorbeeld de wasmachine, die is na een tijdje handmatig wassen toch weer in gebruik genomen. Verder werden telefoon (communicatie) en laptop (werk) gebruikt, maar wel op zonne-energie. En werken deed hij ook vaak in zo’n openbaar kantoor, een soort verzamelplek voor zzp-ers.

Toevallig las ik vanochtend op twitter dat in Amsterdam iemand 100 dagen als oermens probeert te leven. Waarbij ook in beperkte mate gebruik wordt gemaakt van moderne technologie en communicatie. In hoeverre zij het anders doet dan New York, weet ik niet. Wel zag ik dat zij nu al commercieel bezig is met de website, twitter, foto’s, crowdfunding, wat in New York bij toeval en geleidelijk ontstond, nadat de media besloten er aandacht aan te besteden.

Maar goed, wat zij deden en doen is natuurlijk op veel grotere schaal dan wat ik poog te doen. Voor hen geldt, net als voor mij, dat het vooral neerkomt op keuzes maken: wat wil je, is het haalbaar, is het reëel, is het praktisch, welke concessies wil je wel doen, en welke absoluut niet. Voorlopig hou ik het bij kleine stapjes, vol goede bedoelingen. Mijn volgende stap, die ik al langer wil zetten, is proberen mijn afvalproductie te verlagen. Sinds ik alleen woon, is 1 vuilniszak per week of 2 weken gebruikelijk. Maar daarnaast deponeer ik regelmatig het een en ander is de containers voor plastic, glas en oud papier. Dat kan wel wat beter, wat minder. Maar hoe… Daar denk ik nog over na.

Eenmanspartij

Als van huis uit werkende zzp-er, freelancer, eenpitter, (kleine) zelfstandige heb je geen last van collega’s die zeuren, klagen, roddelen, sneren, nou ja, noem maar op. U begrijpt wat ik bedoel. Kantoorpolitiek wordt hier gevoerd door een eenmanspartij.

Mocht u denken dat deze harde zwoeger na een eenzame dag met de laptop zo smacht naar menselijk contact dat zij het uitgaans-/verenigingsleven in Amsterdam in duikt, dan hebt u het helemaal mis. De mensschuwe jaren zijn achter de rug, min of meer, maar sociale verlegenheid en onhandigheid tieren nog welig. Jarenlang werden angstaanjagende sociale bijeenkomsten samen met Ex tegemoet getreden, die in sociaal opzicht minstens even onbeholpen was. Maar goed, gedeelde vrees is halve vrees.  

Niet dat de wil en het enthousiasme ontbreken. Er zijn genoeg bijeenkomsten, feesten en partijen waar ik me vol overtuiging voor aanmeld. Maar direct na aanmelding slaat de twijfel toe en tot het moment dat ik daadwerkelijk naar binnen ga, blijft de verleiding groot om me af te melden. Omdat ik denk dat ik de hele avond alleen in een hoekje sta. Omdat ik denk dat ik geen gesprek gaande kan houden. Omdat ik denk dat ik natuurlijk weer een verkeerde opmerking maak. Omdat ik denk dat ik natuurlijk weer koffie omstoot/over tas of stoel struikel. Omdat ik op zo’n avond natuurlijk weer een blunder maak die ik vooraf niet kan indenken.

Deze lange inleiding komt eindelijk uit bij de bijeenkomst die ik gisterenavond bezocht. Een informatieavond met onbekenden. En deze keer stapte ik alleen naar binnen. Voorbereid op een avond tussen mensen die elkaar al kennen en/of gemakkelijk contact leggen met onbekenden. Denk ik dus. Vooraf. Ben ik goed in, hoor, ‘weten’ wat anderen denken, doen en zullen zeggen.

Bij de ingang van het zalencomplex stuitte ik al op iemand voor dezelfde bijeenkomst, ook alleen. Samen togen we naar boven en in de rij voor de koffie wisselden we wat prietpraat uit. Zij liep meteen door naar de zaal, waarna ik besloot met de gewoonte te breken om me een hele avond aan 1 iemand vast te klampen. Ik dronk mijn koffie in de foyer op, bij een paar mensen met wie ik wat woorden wisselde, niet diepgaand, maar ik had niet het idee buitengesloten te worden (een gevoel dat me nogal snel bekruipt in gezelschap). 

Op tijd werden we de zaal in gedirigeerd, waarbij ik me afvroeg of ik bij mijn koffiegenoten zou gaan zitten (nee, niet alsnog vastklampen!), of ergens anders. Alleen. Ach, weet je, ik ga er gewoon bij zitten, geen gezeur. Het gaat maar om een zitplaats tijdens een informatieve bijeenkomst, waarbij je verder niet sociaal hoeft uit te sloven. Oké, weer een ‘obstakel/probleem/dilemma’ geslecht.

Tijdens de koffiepauze weer met iemand anders staan praten. Zo simpel kan het soms gaan: je begint over de thee en voor je het weet is de koffiepauze voorbij. Tijdens de discussie en vragenronde heb ik me niet geroerd. Mijn vraag was niet zo dringend, vond ik, vergeleken met de kwesties die anderen aandroegen. U heeft al gemerkt hoe goed ik ‘weet’ wat anderen ervan vinden.

Meestal eindigt de avond met stilletjes wegsluipen als niemand kijkt. Gisterenavond bleek het toch ook vrij simpel te zijn om afscheid te nemen in grotere groepen met onbekenden. Gewoon goede thuisreis wensen, in het algemeen, of gericht op 1 persoon. Een van de eerste gesprekspartners gaf daarin het goede voorbeeld. U mag hierom lachen, maar geloof me, er zijn mensen voor wie deze bijeenkomsten een ramp zijn. Niet alleen bedenken ze vooraf wat er allemaal mis kan gaan, wat ze allemaal ‘fout’ kunnen doen. Maar op de bijeenkomst zelf voelen ze zich zo niet thuis, zo dom, zo onhandig. Elke stap wordt bedacht, overlegd, afgewogen, doorgezet of afgewezen.

Dit was voor mij een geslaagde avond, zowel informatief als sociaal. Dan ben ik na afloop blij dat ik toch ben gegaan, trots dat ik geen/niet al te veel blunders heb gemaakt. En tegelijkertijd weet ik dat de volgende bijeenkomst met evenveel twijfel, angst en beven wordt tegemoet gezien en met evenveel moeite, zweet en hartklopping wordt bezocht. Maar dat is voor later een zorg. Zachtjes zingend ben ik naar huis gefietst. Trots, opgelucht en denkend aan die mooie man die lief naar me glimlachte. Nee, ik weet niet hoe hij heet, ik heb niet met hem gepraat. Zover ben ik nog niet.  

Generatiekloof

Sinds Ex twittert (vooral met kekke, jonge vrouwen), is hij meer met popie-jopie-kreten gaan gooien. Vooral als hij iets hartstikke geweldig vindt, vliegen de Engels(klinkend)e stopwoorden/modewoorden je om de oren. Binnen zijn nieuwe vriendenkring (waarschijnlijk dezelfde leeftijdsgroep als zijn Neurotische Groene Blaadje) lig je dan natuurlijk helemaal goed in de groep, zelfs als bijna-vijftiger. Het verbaast me dat hij, met zijn behoorlijke kennis van de Engelse taal, zich laat verleiden tot kreten die voor een Engelstalig opgevoed persoon onzin, ongepast of buiten context zijn. Als ze lang genoeg in Nederland wonen, zullen ze wel gewend zijn aan dat soort vreemde kreten, maar in een Engelstalig land kun je zomaar verkeerd begrepen worden. Geen verwijt, hoor, gewoon een constatering.

Iets anders waar ik me over verbaas, zag ik vanochtend zag weer voorbij komen op Twitter: volwassen vrouwen, 30+, die iets gezelligs gaan doen met ‘vriendinnetje’. Bij mij komt dan de vraag boven: “Ben jij bevriend met meisjes die nog op de lagere school zitten?” Geen verwijt, hoor, gewoon een constatering.

Het verbaast me ook dat dit me opvalt. Ik ben geen taalpurist, verre van. Omdat ik de helft van de tijd in het Engels werk, probeer ik er wel op te letten dat ik in mijn Nederlands zo min mogelijk Engelse termen gooi, al dan niet binnen context. En wat kan mij het nou schelen of iemand vriendinnen/vriendinnetjes heeft?

Misschien is het wel de generatiekloof. Die Ex met succes heeft overbrugd. Zou het helpen als ik een ‘toyboy’ aan de haak sla?

Opzij, opzij, opzij

Gisteren schreef ik over flexibele structuren en schema’s. Over minder bezigzijn met wat anderen mogelijk van mij verwachten.

Na het lopen van 15 kilometer, in een gematigd tempo, besloot ik er een rustige zondag van te maken. Niet ‘verplicht’ naar een bevrijdingsfestival, niet ‘verplicht’ naar buiten omdat het mooi weer is. Gewoon koffie drinken op het balkon en thuis lekker rommelen, daar is nog genoeg te doen. Bijvoorbeeld een enorme doos met papier uitzoeken, uitdunnen en organiseren. Geen administratie, maar recepten; uit bladen van de supermarkt, menusuggesties bij het groentepakket, van internet geplukt. Daarom mag ik dus van mezelf geen kookboeken meer kopen, maar dat terzijde.

Terwijl ik nog rondhuppel in hardloopkleding belt m’n schoonzus. Zij staat met haar horecawagen op een van de festivals in de stad en een van haar ingrediënten raakt harder op dan verwacht. Of ik tijd had om naar de supermarkt te gaan (om de hoek, op zondag open). Of ik daarna dwars door Amsterdam kon crossen om haar uit de brand te helpen.

Ik doe dat graag, maar ik schiet meteen van de 1^e versnelling in de 6^e versnelling. Snel, snel, ze heeft het hard nodig, hup, onder de douche, hup op de fiets (wel eerst aankleden), hup de supermarkt in, hup tussen de toeristen door zo snel mogelijk op het festival zien te komen. Natuurlijk had ik me veel te druk gemaakt, te hard gefietst, te veel gezweet, te fanatiek inwendig (op toeristen) gevloekt en gescholden, te druk gemaakt of ik het festivalterrein wel kon vinden.

Na aflevering van de bestelling verliep de terugreis een stuk rustiger. Een kleine omweg door de redelijk onbekende buurt leverde een nieuwe hardlooproute op die ik in mijn reguliere ronde kan verwerken. Daar werd ik een beetje blij van en langzaam ging ik van versnelling 6 weer  wat versnellingen terug. 

Om toch nog iets van een rustige zondagmiddag te beleven, ben ik na thuiskomst op de bank gaan liggen met het boekje “Yoga voor Dummies”. Na een uurtje werd ik weer wakker. Eindelijk terug in de 1^e versnelling.

Misschien

April is een maand geworden met wisselende stemmingen en veel overdenkingen. Niet zozeer vanwege de verjaardagen van mijn ouders (overleden, maar niet vergeten), maar dit jaar was in april ook het eenjarig dumpjubileum en het bezoek van ex-schoonouders.

Vergeleken met een jaar geleden ben ik er een stuk beter aan toe. Ik kan weer lachen, ik geniet van het mooie weer, ik begin mijn draai te vinden. Hoewel ik niet meer verstikkend kwaad op hem ben, voer ik in gedachten nog steeds gesprekken met Ex. Over zijn daden, maar ook over wat hij heeft nagelaten. Wel probeer ik daar langzaamaan een punt achter te zetten.

Mijn meningen zijn gebaseerd op 15 jaar samenzijn en een onfrisse afloop. En of hij nu wel of niet veranderd is, dingen anders aanpakt, het doet er niet toe. Wat is gebeurd, is gebeurd. Een analyse, conclusies, aanbevelingen; niemand schiet daar iets mee op, nu niet meer. Na ruim een jaar met minimaal contact weet ik niet meer wat hij wel of niet doet. Hoe hij denkt, wat hij leuk vindt, wat hij jammer vindt, wat hij geleerd heeft…

Ik heb het afgelopen jaar veel geleerd. Vooral over mezelf. Vooral over wat ik anders/beter had kunnen doen. Wat mij enorm verbaast, is dat ik eigenlijk zo slecht weet wat ik wil, hoe ik verder wil, wat ik wil gaan doen, wat ik wil gaan laten. Hoog tijd dat ik me daar eens op concentreer.

Voor een neurotische controlfreak als ik is regelmaat/structuur eigenlijk niet goed. Ik bijt me vast in een schema en daar wijk ik dan weer liever niet van af. Terwijl ik toch ook flexibel ben, goed kan improviseren. Maar als ik geen structuur/schema heb, gebeurt het te snel dat ik dingen uitstel, soms zelfs afstel.

Misschien moet ik maar eens minder analyseren. Misschien dat er dan tijd komt voor spontane acties en gecontroleerde daden. Misschien dat ik dan interessantere blogs ga schrijven. Misschien dat ik me dan minder druk maak om wat ik zou ‘moeten’, om wat ik denk dat de buitenwereld van mij verwacht. Misschien lukt het me dan om het blog te schrijven dat al dagen in mijn hoofd zit, maar er niet uit komt.

Ruimte

Ex-schoonouders wilden langskomen. Kopje koffie drinken, kijken wat ik had geschilderd en veranderd.

Net als in de tijd dat Ex en ik samen waren, ontketende het vooruitzicht van een bezoek van hen een pavlovreactie en werd de voorjaarsschoonmaak definitief en grondig ingezet. Naast de lichamelijke inspanningen van schrobben en boenen, maakten mijn gedachten in die tijd ook behoorlijk wat overuren. Herinneringen, overpeinzingen, vragen, nachtmerries… Niet dat er in de bovenkamer erg veel werd opgeruimd. Wel werd het één en ander opnieuw gerangschikt, ik merk dat er heel langzaam ruimte komt voor andere dingen, leuke dingen.

Ook zijn de afgelopen tijd dingen gebeurd, met anderen, die me deden beseffen dat er ergere dingen zijn, hoe clichématig dit ook klinkt. Ja, leugens, bedrog, verraad en vreemdgaan van een partner die je tot het eind toe gelooft en vertrouwt, doen pijn. Inzichten in eigen tekortkomingen, gedrag en reacties kunnen minstens zo pijnlijk zijn. Het lukt niet altijd om die inzichten om te zetten in een plan, een idee, een daad. Soms zijn er nog een paar stappen en/of inzichten voor nodig om opeens het licht te zien en doelbewust aan de slag te gaan. En soms heb je daar de ellende van anderen voor nodig.

Eigenlijk wilde ik nu schrijven over mijn aanwezigheid op en wat gedachten over Twitter. Blijkbaar waren mijn schoonouders en wat hun bezoek losmaakte belangrijker. Het was een fijn bezoek met koffie en zelfgebakken koek. Over Ex hebben we het niet gehad. Maar dat hoeft ook niet. Er zijn genoeg andere dingen om over te praten. Ja, er komt weer ruimte.

Dag

Sinds een aantal maanden verhuren de achterburen hun appartement aan toeristen. Gezien de grootte (2,5 verdieping), de locatie (randje van toeristisch populaire wijk) en het soort pand (grachtenpand, niet aan een chique gracht, maar toch…) is het niet vreemd dat het zelden leegstaat. Een bonte stoet tijdelijke bewoners heeft hier al korte of langere tijd gebivakkeerd. 

De achterburen doen niet aan vitrage. Daarom was hun wel en wee in beperkte mate redelijk te volgen. Totdat ’s avonds de gordijnen dicht gingen. Als dat al gebeurde. Datzelfde geldt voor de toeristen. Zij zitten voor het raam te eten, op de andere verdieping voor het raam televisie te kijken, zelden met de gordijnen dicht.

De afgelopen week zaten er twee stellen. Jaar of 50, 60, de hele dag weg, ’s avonds vroeg terug en aan de wijn. Een van de mannen zat elke ochtend al vroeg op zijn plekje voor het raam. Uren voor de rest wakker werd, zat hij al op zijn laptop te turen. Zo ben ik ook: vroeg wakker, zelfs op vakantie. Tegen de tijd dat de huisgenoten wakker worden, heb ik er al een halve dag op zitten.

Een uurtje geleden zijn ze vertrokken. De sleutel werd ingeleverd bij een van de dames die het appartement na vertrek van gasten schoonmaakt. Ze kwamen de voordeur uit terwijl ik mijn planten stond te verzorgen. Onder mijn toeziend oog namen ze afscheid van elkaar. Stel 1 ging linksaf, richting centrum. Stel 2 bleef nog even hangen. De vroege vogel nam een paar laatste foto’s van de voorgevel. Van het raam waar hij een week lang ’s ochtends uit getuurd had naar de woonboten. Ondertussen was binnen de schoonmaakster al aan de slag gegaan. En terwijl hij die laatste foto’s liep te maken, gooide zij de lakens van de afgehaalde bedden via de trap naar de lager gelegen verdieping.

Goedemorgen

Al een week of drie waart hier een verkoudheidsvirus rond. Snotteren valt wel mee, maar keelpijn, oorpijn en een oor dat dicht zit… leuk is anders. Dit betekent tevens onrustige, vaak korte, nachten.

Vandaag staat een dagje museum op het programma, plus bijpraten met een zus. Dus vanochtend kwam zomaar het idee boven: nog een keertje omdraaien. Want vroeg opstaan betekent vaak ook snel nog wat werk doen, zelfs op vrije dagen. Vandaag proberen dat patroon te doorbreken.

Voor ik het wist werd ik weer wakker, uit een heftige nachtmerrie. En dat is niet prettig wakker worden. Adrenaline gierde nog door mijn lijf. Zoals meestal weet ik nog wat ik heb gedroomd. Hangen dromen samen met het onderbewustzijn? In sommige gevallen vast wel.

Zijn dromen voorspellend? Hopelijk niet.

In de nachtmerrie ontsnapte ik maar net aan een ontmoeting met het neurotische groene blaadje van Ex. Toevallig had ik afgelopen week veel contact met verschillende ex-schoonfamilieleden, dat zou het onderbewuste kunnen zijn.

En een ontmoeting? Ik hoop dat ik daar niet door/mee word overvallen, zoals Ex me een paar weken geleden overviel met een foto van hen samen. Een ontmoeting zou toevallig kunnen gebeuren, maar ik vertrouw erop dat ze zo’n angst/hekel heeft aan de grote stad, dat ze uit mijn buurt wegblijft. Maar ik ben op mijn hoede

Oude tijden herleven

De andere kant van het bed is definitief niet meer van Ex.
Een paar weken geleden legde ik ‘even’ een oude jas neer op/bij het hoofdkussen aan zijn kant. Voor ik het wist, lagen mijn katten op die jas te slapen. En ze zijn er niet weg te slaan (hoewel ik dat niet letterlijk heb geprobeerd).
Als ik ’s ochtends het licht aandoe, gaan die 2 koppies een klein stukje omhoog, één oog wordt tot een spleetje geopend. Voldoende om mij een verwijtende blik toe te werpen, hoe durf ik ze wakker te maken. En na bijna een jaar heb ik ’s nachts toch weer gesnurk naast mijn hoofd.

Snuifje meer

Een verkoudheid kan heel vervelend zijn. Vooral slapen, daar zie ik tegenop. De benauwdheid, de loopneus, het hoesten, de wetenschap dat er een deadline is… Dat draagt allemaal niet bij aan rustig uitzieken, rustig liggen, rustig slapen. En als je dan ook nog een warrige droom hebt over het neurotische groene blaadje van Ex, ben je blij dat bij het wakker worden de verkoudheid minder heftig lijkt te zijn dan gisteren. De vriendelijke apotheker had gelijk: de neusspray werkt snel. 

Gelukkig.

Als het beestje maar een naam heeft

Vandaag dacht ik er eindelijk aan om mijn eigen achternaam op het naamplaatje van Ex te plakken, naast de voordeur. Het etiketje lag al dagen klaar. Volgens mij moet ik nog ergens een eigen naamplaatje hebben liggen, van mijn vorige huis. Dat heb ik daar niet opgehangen, omdat ik 2 jaar lang een stalker had. Nou ja, hij wist waar ik woonde, dus geen naambordje ophangen hielp niet tegen stalken. Maar na de verhuizing vond ik het wel prettig dat de achternaam van Ex op de deur hing. En persoonlijk heb ik er geen moeite mee, ik zie het niet eens meer staan.

Bezoekers viel het wel op, telkens kreeg ik er opmerkingen over. Dat boeide allemaal niet zo, tot de post een pakketje wilde afleveren en mijn naam niet achter de betreffende deurbel zag staan, dus het pakketje retour zond. Daarom heb ik er vanochtend maar een sticker overheen geplakt.

En dat deed ik voor ik op de fiets stapte om een nieuw paspoort aan te vragen. Allemaal niet ingewikkeld, fotootje inleveren, vingerafdrukken laten nemen, formulier nakijken, of er geen fouten in zitten. En hoewel ik voorbereid was, hield ik even mijn adem in bij de regel: partner. Daar staat dan ijskoud achter: nee.

Langzaam maar zeker worden de sporen van onze relatie verder uitgewist.

Opruimen

Het gebeurt niet vaak dat ik het zo druk heb als de afgelopen 2 weken. 

Vorige week ging een werkdag ‘verloren’ met museumbezoek. Die uren zijn gemakkelijk in te halen in de avonduren en in het weekend. En een dag cultuur en bijkletsen met een zus zijn belangrijk genoeg om wat te schuiven in mijn agenda.

Afgelopen week kwam een spoedklus, waar ik net voldoende tijd voor had. Aanpoten, dus. Dat vind ik niet erg en eerlijk gezegd: ik krijg er energie van. Soms heb ik het gevoel van hot naar her te rennen, maar het lukt me steeds beter om de ‘paniek’ te onderdrukken bij de gedachte aan wat er nog allemaal op het programma staat.

Het lijkt wel of op het ogenblik allerlei ‘uitdagingen’ worden georganiseerd, onder andere op weblogs. Op het gebied van eten doe ik daar niet zo hard aan mee, maar ze zetten me wel aan het denken. Zoals de Belgische ’40 dagen zonder vlees’. Ik eet niet elke dag vlees, maar nu let ik daar even wat meer op. Onbewerkt, zonder suiker, zonder graan, zonder… Ik volg die uitdagingen met aandacht, maar voor mijzelf is dat nog een brug te ver. Soms pas ik wel een klein onderdeel toe in mijn eigen eetpatroon, bij mij werken kleine stapjes blijkbaar het beste.

Een opruimuitdaging, daar doe ik nu wel min of meer aan mee. De bedoeling is elke dag een plank op te ruimen. Ik ben wel iemand die dan na één plank de rest van de kast ook maar doet, onder het motto: als je toch bezig bent...

Mede daarom neem ik die plank gewoon niet al te letterlijk. Zo heb ik vanochtend restjes kaas geraspt (altijd handig) en opgespaard oud brood vermalen tot paneermeel. Die staan voor mij voor de plank die ik vandaag zou opruimen.

Morgen wil ik mijn balkon klaarmaken voor het moestuinseizoen. Dus staat mijn balkon voor de plank die morgen opgeruimd ‘moet’ worden.

Het moge duidelijk zijn: na bijna een jaar alleen ben ik nog steeds bezig mijn leven opnieuw in te richten. Ik blijf het proberen.

Houden van

Vanochtend las ik op Twitter een 'spreuk' over houden van iemand om wie hij/zij is, niet om wie je denkt dat hij/zij is. Toen drong het tot me door dat ik van Ex heb gehouden om wie ik dacht dat hij was. Daarom was vorig jaar de teleurstelling natuurlijk zo groot. Ik vertrouwde erop dat hij eerlijk zou zijn. Maar terugblikkend heeft hij alles aangepakt op zijn eigen manier, eigenlijk was zijn gedrag niet zo afwijkend. Alleen was ik zo dom/naïef/arrogant om te denken dat onze relatie genoeg voor hem betekende, dat hij, in tegenstelling tot zijn normale gedrag, mij wel met respect zou behandelen, in plaats van de onverschilligheid en minachting die hij over heeft voor mensen die hem niet meer interesseren.

Ik heb hem al maanden niet meer echt gesproken, ik weet niet wat hij allemaal doet en niet doet. Dus kan ik ook niet van hem houden om wie hij is, want ik weet niet meer wie hij is. En dat zou genoeg moeten zijn om hem los te kunnen laten. Schreef zij hoopvol.

Graag

Graag zou ik ’s ochtends wakker willen worden met gedachten die niet over de scheiding gaan.

Graag zou ik nu, een jaar later, niet in een dipje zitten. Waar is het goede en positieve gevoel van 2 maanden geleden?

Graag zou ik over iets anders willen schrijven.

Graag zou ik ook mijn vrolijke, positieve, humorvolle, cynische en kritische kant hier willen laten zien.

Graag zou ik orde willen scheppen, niet alleen in mijn hoofd, maar vooral in mijn huis.

Graag zou ik daadkrachtig willen zijn, zonder dat eeuwige uitstelgedrag.

Graag zou ik weten of een radicale verandering ook voor mij zou werken, hoewel ik niet ontevreden ben over mijn basis.

Graag zou ik weer verder willen.

Gewone dag

Valentijnsdag. Iets waar Ex niet echt iets aan wilde doen. Hij was een beetje allergisch voor alles wat maar neigde naar romantiek of uiting van liefde. Zelfs een kaarsje aansteken leverde al commentaar op. Ik kan er niks aan doen, maar toch denk ik vandaag veel aan hem, of beter gezegd, aan onze mislukte relatie. Als hij met carnaval zo overstag is gegaan, zal Valentijnsdag misschien ook wel opeens uitbundig gevierd mogen worden. Vooral met een nieuwe liefde, jong en pril (zowel zij als de relatie).

Eigenlijk wilde ik vandaag niks met hem te maken hebben. Wilde hem zelfs ‘boycotten’ bij Wordfeud. Maar bij nader inzien vond ik dat kinderachtig.

Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik hem niet echt heb gekend. Maar hoe houd je dat dan 15 jaar vol, je anders voordoen dan je bent, meedoen terwijl je eigenlijk iets anders wilt doen? Ook heb ik me de afgelopen jaren vaak afgevraagd waarom hij niet eens zichzelf durfde te zijn. Zodra hij een nieuw iemand ontmoette die in zijn ogen interessant was, veranderde zijn smaak opeens, zijn interesses, de mening die hij uitdroeg, politieke voorkeur.

Maar goed, toch gaat deze blog vandaag over hem. De eerste Valentijnsdag voor mij zonder hem, de 2^de Valentijnsdag voor hen samen. En uiteindelijk gaat het niet om deze dag. Het gaat nog steeds om onze relatie, het einde, de pijn, de verwerking. En dat is op sommige dagen wat moeilijker dan op andere dagen. En verwarrend. Zoals uit dit warrige stukje misschien wel duidelijk wordt.

Carnaval

Ondanks dat z’n wortels in het zuiden liggen, had hij altijd de schurft aan carnaval. Vroeger wel met familie kindercarnaval gedaan. Wel een paar keer met een voormalig ‘snoepje van de week’ en haar vriend gaan drinken, 1 middag per jaar. Maar voor de rest was het onzin, belachelijk, boers.

Dat hij een neurotisch groen blaadje aan de haak slaat, ook met wortels in het zuiden, dat ook nog eens in Limburg woont, daar kun je natuurlijk goed de draak mee steken.  Zeker als je de verhalen moet geloven dat zij bang is voor onbekenden, voor mensenmassa’s, voor lawaai (onder andere).

Als reactie op mijn kaartje, een plaagstootje over carnaval, dat zij dus opgesloten in haar flat hebben moeten vieren, krijg ik een e-mail met foto’s van hem, in carnavalsoutfit. Wie de verkleedpartijen uit “The Big Bang Theory” voor de geest kan halen: zoiets.

Volgens de begeleidende tekst hebben ze veel moeite gedaan met schilderen en knippen en plakken en er toch een feestje van gemaakt. Pardon? Hij, die een hekel aan carnaval heeft? Afgezien van het zuipen dan. Zij, die niet tegen mensen(massa’s) kan?

Als laatste zie ik een foto van hen samen.

Het licht gaat uit.

Soms zit het mee...

Liep ik gisterenmiddag nog glimlachend door Amsterdam, ja, zelfs een stukje Kalverstraat, vandaag is het knudde.

Vanochtend in bed de krant gelezen, dat is het fijne van een tablet. Maar daarna was het weer mis. De laatste tijd komen er toch weer regelmatig tranen. Momenteel vooral omdat ik steeds meer durf toe te geven dat ik eigenlijk wel wist dat Ex niet blij was, dat hij op zoek ging naar mensen die hem op sleeptouw konden nemen om hem het geluk te brengen dat hij maar niet kon vinden (omdat hij er zelf niet naar op zoek ging, maar verwachtte dat anderen hem dat op een presenteerblaadje zouden schenken). Ook ik heb een tijdje genoegen genomen met een stroeve relatie. Ik bleef omdat ik er in wilde geloven, hij bleef omdat hij anders alleen de wereld tegemoet zou moeten treden. Blijkbaar was dat vooruitzicht nog net een graadje erger dan blijven in een relatie waar hij eigenlijk al een tijdje uit wilde. Het wachten was alleen nog op een nieuw iemand die met hem verder wilde. En ik heb op hem gewacht.

Stapje voor stapje

Maandag voor het eerst in 3 maanden weer bij de haptonoom geweest. ‘Prettige’ bijkomstigheid was dat ik net de afgelopen week in een dipje terecht was gekomen. Dat geeft het gevoel dat je niet voor niets gaat.

Met het verdwijnen van de grootste woede lijkt mijn gevoel te zijn verdwenen, afgestompt, ingedut. In zijn algemeenheid: alle fut lijkt uit mij te zijn verdwenen. Niks meer afreageren op Ex, niks meer jammeren over onrecht, leugens, bedrog. Dat kennen we onderhand wel. Zet eens een nieuwe plaat op.

En zo’n nieuwe plaat komt niet zomaar tot stand. Als een musicus moet ook ik kijken wat ik mooi vind, wat ik wil laten zien, waar ik voor wil staan. En na bijna een jaar weet ik dat allemaal nog niet zo goed. Toen de haptonoom maandag vroeg waar ik blij van word, kon ik me wel vaag wat momenten herinneren, maar kon ik even niet door de dikke laag van de apathie heen prikken.  

Mijn conclusie maandag was dat ik zeurde. Terwijl ik mijn dipje beschreef, mijn twijfels, mijn onzekerheid, klonk het allemaal als gezeur in de oren. Met zeuren kom je minder ver dan met doen. Dus: doe dan wat! (iets wat ik Ex ook regelmatig verweet/verwijt) En dan niet verschuilen achter het afgestompte gevoel, wat inspiratie en ondernemingslust afremt. Kom op, doorbreek die vicieuze cirkel. De afgelopen tijd wilde ik wel dingen doen, maar die zijn, om uiteenlopende redenen, niet doorgegaan. De voorlopige plannen zijn dat ik in ieder geval die cursus ga doen en mijn bakkunst ga verbeteren.

Bovenstaande heeft er ook toe geleid dat ik probeer elke dag op Twitter iets te noemen waar ik blij van word. Enerzijds om in kleine stapjes toch uiteindelijk een heel stuk verder te komen. Anderzijds om minstens 1 moment per dag niet te zeuren.

Cirkels en lijsten

Het is niet lekker wakker worden uit een droom over Ex. Hoe anders en goed zijn leven nu is. Terwijl hier weer sprake is van een dip.

De grootste woede is verdwenen, terwijl het onbegrip over de manier waarop ze alles hebben aangepakt en afgehandeld, blijft. Het lijkt alsof daarmee de drijfveer, de inspiratie, de inzet zijn verdwenen. Het is een stiller verdriet, nu de passie eruit is verdwenen. Waar de afgelopen maanden de drang was om het huis te schilderen en herinrichten, is nu een soort gelatenheid, een leegheid, een vraag: “wat nu”? Het blijft schipperen tussen in een hoekje willen wegkruipen met een kopje thee, en op pad gaan, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe en leuke dingen ondernemen.

Het belangrijkste is dat er brood op de plank komt. Maar daarnaast gun ik mezelf weinig gelegenheid om vorm te geven aan mijn nieuwe leven. Verder dan veel wandelen, fietsen en sporten kom ik nog niet. Soms wil ik het eigenlijk allemaal niet ‘moeten’, soms lijkt het of anderen vinden dat ik meer buiten moet komen. Hoe graag ik ook alleen ben, mijn gevoelens van dit moment maken me wel duidelijk dat ik nog niet ben waar ik wil zijn. Met een gevoel van lethargie wordt het wel moeilijker het enthousiasme te vinden voor nieuwe dingen. Om uit deze dip te komen, lijkt het nodig om de nieuwe vorm voor mijn leven te zoeken. Een soort vicieuze cirkel.

Laat ik nou eens beginnen met niet alleen lijstjes te maken met wat ik zou willen en kunnen doen, maar daadwerkelijk aan de slag gaan en dingen van de lijst weg strepen. Niet alleen omdat ik dan eindelijk weer iets onderneem, maar ook om van het verlammende gevoel af te komen dat een steeds langer wordende de lijst bij me oproept. Een soort vicieuze lijstvorming…

Weer iets losser

Het lijken soms kleine stapjes. Het zijn maar kleine dingetjes. Maar langzamerhand wordt de scheiding definitiever.

Dit weekend weer een computercrisis doorstaan en zelf opgelost. Een jaar geleden had ik vrijwel zeker Ex ingeschakeld. Omdat hij nu eenmaal meer van computers weet. Wist. Want af en toe bleek dat ik relatief slim en praktischer weet om te gaan met storingen en toepassingen. Hij is meer van nieuwe dingen uitproberen, die niet echt nodig zijn. De snufjes.

Vorige week had een winkel een aantrekkelijke aanbieding van hypoallergene bad-, douche- en smeerproducten. Kort nadat hij me had gedumpt, sms’te ik een soortgelijke aanbieding naar Ex, die een zeer teer en gevoelig huidje heeft. Deze keer zweefde m’n duim boven het knopje ‘zenden’ in Whatsapp. Maar ik delete alles. Verdorie, zeg, al bijna een jaar geleden zijn mijn zorgtaken overgedragen aan een ander. Loslaten, weet je nog wel? Loslaten.

centje hier, centje daar

Onlangs zei ik tijdens een discussie dat ik sinds de scheiding onbeperkt kan besparen, en toch ook weer niet. Er worden geen kilo’s chocola en chips meer van de supermarkt naar huis gesleept en ik hoef niet meer te schrikken van het aankoopgedrag van Ex, die voor A-merken ging en aanbiedingen totaal over het hoofd zag.

Maar buiten de dagelijkse boodschappen zijn er relatief vaste kosten, die in de meeste gevallen even hoog zijn als voor de scheiding. Oké, hier betaalt een eenpersoonshuishouden ongeveer de helft voor het ophalen van het huisvuil. Maar de huur is gebaseerd op punten, niet op het aantal bewoners. De kosten voor telefoon, water, gas en elektriciteit liggen voor een deel vast, besparingen daar bereik je door minder te gebruiken. Een telefoonaansluiting, tja, die heb je toch wel enigszins nodig. Dan kun je wel bezuinigen op gesprekskosten, maar dat neemt niet weg dat ik voor mijn aansluiting relatief veel betaal terwijl ik weinig telefoneer. Dat abonnement valt iets goedkoper uit omdat het onderdeel is van een pakket met radio, tv en internet. Wat me dan ook weer op de vraag aan mezelf brengt: radio luister ik op internet, televisie kijk ik weinig; is het opzeggen van radio- en tv-aansluiting aan de orde?

Gisteren kreeg ik van mijn energieleverancier de mogelijkheid om mijn maandbedrag te toetsen aan het werkelijke gebruik. En op basis daarvan de gelegenheid het maandbedrag aan te passen. Een goed moment om te kijken hoe ik het in mijn eentje doe. Zonder afwasmachine en magnetron, maar wel met een elektrische oven die ik steeds vaker ben gaan gebruiken. Koken moet ik toch, dat zal in gasverbruik niet veel schelen: 1 persoon of 2 personen. De wasmachine gebruik ik minder vaak, de verwarming heb ik deze winter bijna niet aan gehad. Pas sinds vorige week zet ik hem vrijwel elke dag een paar uur aan.

Na het doorgeven van de meterstanden was de suggestie van het bedrijf dat ik per maand bijna de helft minder kon gaan betalen. Klinkt mooi, maar ik ben een angsthaas, plus dat de prijzen van gas en elektriciteit fluctueren, ‘resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst’.  Ik heb mijn maandbedrag iets verlaagd, een soort gulden middenweg, maar het is zeker niet gehalveerd. Zo hoop ik bij eventuele prijsstijgingen niet geconfronteerd te worden met een enorme naheffing. Voorlopig is het vooruitzicht dat ik over een paar maanden wat geld terugkrijg. Een soort spaarrekening, maar dan zonder rente. Ach, vorige week kreeg ik bericht dat de rente op mijn spaarrekeningen weer verlaagd is, dus voor mij maakt dat niet veel uit: weinig of geen rente.

Rijk

Een grote familie betekent veel verjaardagen. Die liggen vast, staan genoteerd in de agenda, worden gemeld op Facebook en Hyves. Dan stuur je een vrolijk kaartje, misschien ga je er een kopje koffie drinken en de felicitaties in persoon afgeven.

Sommige gebeurtenissen in het leven liggen niet vast. Daar reageer je gepast op, afhankelijk van de situatie. Regelmatig een kaartje, een telefoongesprek, een schouder.

Maar wat doe je nou als leuke en minder leuke gebeurtenissen samenvallen? Hoe uitbundig ben je bij de geboorte van een nieuw familielid, als een ander familielid diezelfde dag een peuter moet begraven?  Hoe uitbundig ben je als de partner van de jarige op de verjaardag een afspraak in het ziekenhuis heeft omdat er weer een kwaadaardige tumor is ontdekt?

Momenteel zit mijn familie weer in zo’n periode dat vreugde en verdriet elkaar niet echt afwisselen, maar vrijwel gelijk opgaan. Soms is het zoeken naar een reactie, zonder het verdriet bij nare berichten uit de weg te gaan, zonder de blijdschap bij heugelijke gebeurtenissen te dempen. Meestal is een berichtje of knuffel voldoende, maar toch.

Deze periode werkt niet zo zeer louterend, eerder relativerend. Ik heb er een eigen relativeringstheorie bij de bedacht, maar die is vooral gevoelsmatig, moeilijk onder woorden te brengen.  

Ik merk dat in mijn (toch) groeiende familie de banden en relaties veranderen, meegroeien, sterker worden. Er is altijd minstens één iemand die een schouder aanbiedt of een taart bakt. Die constatering maakt dat ik me al maanden, ondanks alles, rijk voel.

Knallen

Oud en nieuw ben ik goed doorgekomen.

Overdag oliebollen gebakken, zoals altijd. Volgens mij de beste die ik ooit heb gebakken. En ik bak ze al heel wat jaartjes.

’s Avonds heb ik wat gelezen, wat getwitterd en wat geWordFeud. Dat laatste ook met Ex. Om een uur of 10 heb ik als bericht meegestuurd dat het eigenlijk wel vreemd was: hij zat bij zijn neurotische groene blaadje oud en nieuw te ‘vieren’, maar tegelijkertijd met z’n oude Exin te WordFeuden. Hij heeft nog één woord gelegd en daarna bleef alleen mijn neef in een ver buitenland over als WF-tegenstander.

Na middernacht had ik het wel even te kwaad. Het idee dat hij met haar proostte op een nieuw jaar…

Voor de katten ben ik nog wat wakker gebleven, zij hebben het vuurwerkgeweld vrij goed doorstaan. Ondertussen ben ik naar de oudejaarsvoorstelling van Dolf Jansen gaan kijken, op internet. Al jaren geen cabaret meer gekeken, en vooral niet met oud en nieuw, maar deze was leuk. Ik heb hartelijk gelachen.

Al met al viel het wel mee. Een glaasje whisky en wat oliebollen. Een beetje verdriet, een beetje heimwee en een paar keer heel hard lachen. Mijn handen en ogen zijn ongeschonden het nieuwe jaar in gegaan en mijn gevoel voor humor is weer boven water. Nog een paar maanden en dan is het 1^ste jaar voorbij, dan zijn de meeste ‘mijlpalen’ al een keer ‘voor het eerst sinds…’ voorbijgekomen. Langzaamaan keert normaliteit weer terug. Voor zover dat mogelijk is, bij mij.