donderdag 21 februari 2013

Houden van


Vanochtend las ik op Twitter een 'spreuk' over houden van iemand om wie hij/zij is, niet om wie je denkt dat hij/zij is. Toen drong het tot me door dat ik van Ex heb gehouden om wie ik dacht dat hij was. Daarom was vorig jaar de teleurstelling natuurlijk zo groot. Ik vertrouwde erop dat hij eerlijk zou zijn. Maar terugblikkend heeft hij alles aangepakt op zijn eigen manier, eigenlijk was zijn gedrag niet zo afwijkend. Alleen was ik zo dom/naïef/arrogant om te denken dat onze relatie genoeg voor hem betekende, dat hij, in tegenstelling tot zijn normale gedrag, mij wel met respect zou behandelen, in plaats van de onverschilligheid en minachting die hij over heeft voor mensen die hem niet meer interesseren.
Ik heb hem al maanden niet meer echt gesproken, ik weet niet wat hij allemaal doet en niet doet. Dus kan ik ook niet van hem houden om wie hij is, want ik weet niet meer wie hij is. En dat zou genoeg moeten zijn om hem los te kunnen laten. Schreef zij hoopvol.

vrijdag 15 februari 2013

Graag


Graag zou ik ’s ochtends wakker willen worden met gedachten die niet over de scheiding gaan.
Graag zou ik nu, een jaar later, niet in een dipje zitten. Waar is het goede en positieve gevoel van 2 maanden geleden?
Graag zou ik over iets anders willen schrijven.
Graag zou ik ook mijn vrolijke, positieve, humorvolle, cynische en kritische kant hier willen laten zien.
Graag zou ik orde willen scheppen, niet alleen in mijn hoofd, maar vooral in mijn huis.
Graag zou ik daadkrachtig willen zijn, zonder dat eeuwige uitstelgedrag.
Graag zou ik weten of een radicale verandering ook voor mij zou werken, hoewel ik niet ontevreden ben over mijn basis.
Graag zou ik weer verder willen.

donderdag 14 februari 2013

Gewone dag


Valentijnsdag. Iets waar Ex niet echt iets aan wilde doen. Hij was een beetje allergisch voor alles wat maar neigde naar romantiek of uiting van liefde. Zelfs een kaarsje aansteken leverde al commentaar op. Ik kan er niks aan doen, maar toch denk ik vandaag veel aan hem, of beter gezegd, aan onze mislukte relatie. Als hij met carnaval zo overstag is gegaan, zal Valentijnsdag misschien ook wel opeens uitbundig gevierd mogen worden. Vooral met een nieuwe liefde, jong en pril (zowel zij als de relatie).
Eigenlijk wilde ik vandaag niks met hem te maken hebben. Wilde hem zelfs ‘boycotten’ bij Wordfeud. Maar bij nader inzien vond ik dat kinderachtig.
Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik hem niet echt heb gekend. Maar hoe houd je dat dan 15 jaar vol, je anders voordoen dan je bent, meedoen terwijl je eigenlijk iets anders wilt doen? Ook heb ik me de afgelopen jaren vaak afgevraagd waarom hij niet eens zichzelf durfde te zijn. Zodra hij een nieuw iemand ontmoette die in zijn ogen interessant was, veranderde zijn smaak opeens, zijn interesses, de mening die hij uitdroeg, politieke voorkeur.
Maar goed, toch gaat deze blog vandaag over hem. De eerste Valentijnsdag voor mij zonder hem, de 2de Valentijnsdag voor hen samen. En uiteindelijk gaat het niet om deze dag. Het gaat nog steeds om onze relatie, het einde, de pijn, de verwerking. En dat is op sommige dagen wat moeilijker dan op andere dagen. En verwarrend. Zoals uit dit warrige stukje misschien wel duidelijk wordt.

dinsdag 12 februari 2013

Carnaval


Ondanks dat z’n wortels in het zuiden liggen, had hij altijd de schurft aan carnaval. Vroeger wel met familie kindercarnaval gedaan. Wel een paar keer met een voormalig ‘snoepje van de week’ en haar vriend gaan drinken, 1 middag per jaar. Maar voor de rest was het onzin, belachelijk, boers.
Dat hij een neurotisch groen blaadje aan de haak slaat, ook met wortels in het zuiden, dat ook nog eens in Limburg woont, daar kun je natuurlijk goed de draak mee steken.  Zeker als je de verhalen moet geloven dat zij bang is voor onbekenden, voor mensenmassa’s, voor lawaai (onder andere).
Als reactie op mijn kaartje, een plaagstootje over carnaval, dat zij dus opgesloten in haar flat hebben moeten vieren, krijg ik een e-mail met foto’s van hem, in carnavalsoutfit. Wie de verkleedpartijen uit “The Big Bang Theory” voor de geest kan halen: zoiets.
Volgens de begeleidende tekst hebben ze veel moeite gedaan met schilderen en knippen en plakken en er toch een feestje van gemaakt. Pardon? Hij, die een hekel aan carnaval heeft? Afgezien van het zuipen dan. Zij, die niet tegen mensen(massa’s) kan?
Als laatste zie ik een foto van hen samen.
Het licht gaat uit.

maandag 11 februari 2013

Soms zit het mee...


Liep ik gisterenmiddag nog glimlachend door Amsterdam, ja, zelfs een stukje Kalverstraat, vandaag is het knudde.
Vanochtend in bed de krant gelezen, dat is het fijne van een tablet. Maar daarna was het weer mis. De laatste tijd komen er toch weer regelmatig tranen. Momenteel vooral omdat ik steeds meer durf toe te geven dat ik eigenlijk wel wist dat Ex niet blij was, dat hij op zoek ging naar mensen die hem op sleeptouw konden nemen om hem het geluk te brengen dat hij maar niet kon vinden (omdat hij er zelf niet naar op zoek ging, maar verwachtte dat anderen hem dat op een presenteerblaadje zouden schenken). Ook ik heb een tijdje genoegen genomen met een stroeve relatie. Ik bleef omdat ik er in wilde geloven, hij bleef omdat hij anders alleen de wereld tegemoet zou moeten treden. Blijkbaar was dat vooruitzicht nog net een graadje erger dan blijven in een relatie waar hij eigenlijk al een tijdje uit wilde. Het wachten was alleen nog op een nieuw iemand die met hem verder wilde. En ik heb op hem gewacht.

donderdag 7 februari 2013

Stapje voor stapje


Maandag voor het eerst in 3 maanden weer bij de haptonoom geweest. ‘Prettige’ bijkomstigheid was dat ik net de afgelopen week in een dipje terecht was gekomen. Dat geeft het gevoel dat je niet voor niets gaat.
Met het verdwijnen van de grootste woede lijkt mijn gevoel te zijn verdwenen, afgestompt, ingedut. In zijn algemeenheid: alle fut lijkt uit mij te zijn verdwenen. Niks meer afreageren op Ex, niks meer jammeren over onrecht, leugens, bedrog. Dat kennen we onderhand wel. Zet eens een nieuwe plaat op.
En zo’n nieuwe plaat komt niet zomaar tot stand. Als een musicus moet ook ik kijken wat ik mooi vind, wat ik wil laten zien, waar ik voor wil staan. En na bijna een jaar weet ik dat allemaal nog niet zo goed. Toen de haptonoom maandag vroeg waar ik blij van word, kon ik me wel vaag wat momenten herinneren, maar kon ik even niet door de dikke laag van de apathie heen prikken.  
Mijn conclusie maandag was dat ik zeurde. Terwijl ik mijn dipje beschreef, mijn twijfels, mijn onzekerheid, klonk het allemaal als gezeur in de oren. Met zeuren kom je minder ver dan met doen. Dus: doe dan wat! (iets wat ik Ex ook regelmatig verweet/verwijt) En dan niet verschuilen achter het afgestompte gevoel, wat inspiratie en ondernemingslust afremt. Kom op, doorbreek die vicieuze cirkel. De afgelopen tijd wilde ik wel dingen doen, maar die zijn, om uiteenlopende redenen, niet doorgegaan. De voorlopige plannen zijn dat ik in ieder geval die cursus ga doen en mijn bakkunst ga verbeteren.
Bovenstaande heeft er ook toe geleid dat ik probeer elke dag op Twitter iets te noemen waar ik blij van word. Enerzijds om in kleine stapjes toch uiteindelijk een heel stuk verder te komen. Anderzijds om minstens 1 moment per dag niet te zeuren.