vrijdag 16 augustus 2013

Sisser


De vraag was: hoe reageer ik?
Er schoten heel veel gedachten, gevoelens, emoties en mogelijke reacties door mijn hoofd. De klap was minder hard dan een jaar geleden. Maar veel scheelt het niet. Terwijl ik me had voorgenomen een jaar na dato niet verbitterd te zijn. Blijkbaar heeft de pijn nog geen dik litteken gekweekt dat tegen een stootje kan. Bitterheid ligt dicht onder de oppervlakte. Voor het eerst in maanden heb ik weer gehuild, om hem, om ons, om gemiste kansen.
Opeens kwam de vraag: ik reageer op de mededeling dat iemand gaat verhuizen. Maar wie gaat er verhuizen? Op wie reageer ik?
De persoon die ik dacht te kennen, de persoon die hij 15 jaar heeft voorgewend te zijn?
De persoon die hij vorig jaar bleek te zijn, toen er een paar onbekende, niet zo prettige eigenschappen de kop op staken?
De persoon die hij nu is?
Uit gewoonte neig ik te reageren op de eerste, op wie ik 15 jaar heb gereageerd.
Uit verdriet neig ik te reageren op de tweede, op hem reageer ik al een jaar lang.
Maar realiteit is dat ik op de laatste zou moeten reageren. En die ken ik niet. Ruim een jaar geleden heeft hij me definitief buitengesloten. Nou ja, dat was de fysieke uitsluiting. De geestelijke uitsluiting was een jaar of twee daarvoor al begonnen, misschien zelfs eerder. Hoezeer ik ook twijfel of ik hem ooit echt heb gekend, zeker is dat ik hem nu niet meer ken. Ik weet niet meer wat hij doet, wat hij eet, wat hij aantrekt, de kleur van zijn nieuwe auto…
Mijn reactie? Mijn waardering dat hij het zelf vertelde, zodat ik het niet van anderen hoefde te horen. Alle gedachten, emoties en primitieve reacties houd ik voor mezelf. Akelig beleefd, ik weet het.   

donderdag 15 augustus 2013

Glazen bol


De afgelopen tijd te veel gewerkt, te weinig tijd voor mezelf. Of voor mijn weblog. En ik loop weer op mijn tenen, dus tijd om gas terug te nemen. En meer te schrijven.
Afgelopen weekend droomde ik dat Ex in Londen zou gaan werken. Op zich geen raar idee, hij werkt(e)  voor  een multinational. Waarom ík me druk moest maken over de verhuizing, was niet duidelijk, want ik hoefde toch niet mee? Daar heeft hij zijn Neurotische Groene Blaadje toch voor?
Toch besprak hij alles met mij. Wat er geregeld moest worden, huisvesting, noem maar op.
Tot hij vertelde dat hij toestemming van haar had om in Londen te gaan werken. Dat ze hem steunde. En opeens hoefde ik niks meer te doen en te regelen, dat zou hij samen met haar doen.
Die droom knaagde even, want het leek in de kern op hoe het een jaar geleden was gegaan. Net als bij de droom over haar zwangerschap vroeg ik me af of ik voorspellende gaven had. Nog niks over een baby gehoord, dus met die gaven loopt het wel los. Langzaamaan bekroop me wel het gevoel dat ik me misschien wat minder met zijn familie zou moeten inlaten. Zoals vorige week, toen heb ik zijn ouders geholpen in hun nieuwe huis, terwijl dat toch eigenlijk van de gekke is, de ex-schoondochter springt bij waar eigen kinderen het laten zitten.
Vanavond beantwoordde hij een zakelijke vraag van mij, die ik via de e-mail had gesteld. Voor hem was die e-mail meteen de perfecte gelegenheid om mij te vertellen dat hij gaat verhuizen, hij gaat samenwonen met haar.
Mijn toestand zou kunnen worden omschreven als: verschillende gevoelens en emoties strijden om aandacht. Of beter gezegd: ik wacht eventjes met een reactie.