donderdag 11 september 2014

Kunstje


(N.a.v. de ‘discussie’ over Dumas, nou ja, eigenlijk publiciteit over en promotie van kunst):


Als ik Joost Zwagerman (in de Volkskrant van 11 september 2014) mag geloven, veroordeel ik mezelf tot een ‘fantasieloze blik’ op kunst, omdat ik me niet verdiep in ‘de opvattingen en poëtica’ van de kunstenaar.
Ik vind iets mooi of niet, het spreekt me aan of niet. Of het nu Kunst is, of kunst.
Het kunstwerk voor zich laten spreken, zonder gesproken of geschreven tekst, ‘verarmt de kunst en de kunstbeleving’, volgens hem.
Ik wil iets zelf bekijken, mijn eigen oordeel vormen. Maar blijkbaar kan ik zonder informatie vooraf het kunstwerk niet op waarde schatten.
Dan heb ik dus duidelijk een verkeerd beeld bij de term beeldende kunst.

dinsdag 2 september 2014

Loslaten


Loslaten.
Zo’n zweverig kreet.
De wil om los te laten is er wel, maar de uitvoering gaat niet soepel, omdat het gevoel niet altijd kan doen wat het verstand verstandig vindt.
Bij yoga klinkt wekelijks de vrij overzichtelijk opmerking over het loslaten van wat je bezighoudt, wat je dwars zit, van wat je die dag nog moet doen. Laat dat los en richt je op de yoga, het hier en nu. De rest mag je over een uurtje weer oppakken.
Hoe ver ik de afgelopen jaren ook ben gekomen, er zijn periodes dat de scheiding, alles ervoor en veel erna, me meer bezighouden dan me lief is. Vanochtend vond ik tijdens yoga dat ik dat allemaal maar weer eens moet loslaten.
Voor me zag ik het beeld van Ex die met het Groene Blaadje de zonsondergang tegemoet loopt.
Maar dat voelde niet goed. Per slot van rekening gaat het niet om hen. Het gaat om mij.
Dus in gedachten draaide ik me om en liep van hen weg, de zonsopgang tegemoet.